kostis20 έγραψε:Μιλάμε για το ανήλιο που είναι δίπλα στο Μέτσοβο?
Ναι, ο δρόμος περνάει πάνω από το βουνό και πέφτει στο Χαλίκι Τρικάλων στην άκρη μιας πολύ όμορφης κοιλάδας. Είναι πολύ στενός μέσα στο δάσος στην πλευρά του Ανηλιου, στο φαλακρό από αυχένα μέχρι Χαλίκι. Οι φώτο είναι από το ψηλότερο σημείο.
< >
Τελευταία επεξεργασία από belgarion και 30 Οκτ 2018, 10:33, έχει επεξεργασθεί 2 φορά/ες συνολικά
Opel Kadett 1.2S('80) 1998-2001 Renault Clio II phase2 1.4 2001-2009 VW Golf 1.4TSi 122 DSG 2009-2013 Renault Clio IV 1.5DCi 2014- Mazda MX-5 NB 1.6('00) 2016-
Ξανά απέκτησε ζωή το χωριό από τότε που άρχισε να μας στέλνει ο JimClark εκεί πάνω
ΥΓ. Κατά την άποψη μου το κομμάτι της διαδρομής που ξεχωρίζει είναι η ειδικά η κατάβαση προς Χαλίκι και η διαδρομή δίπλα στον Ασπροπόταμο. Όσοι επίσης ακολουθήσετε την διαδρομή του Zeus, αξίζει να επισκεφθείτε τον Ιερό Ναό Τιμίου Σταυρού στα Δολιανά
Ξανά απέκτησε ζωή το χωριό από τότε που άρχισε να μας στέλνει ο JimClark εκεί πάνω
ΥΓ. Κατά την άποψη μου το κομμάτι της διαδρομής που ξεχωρίζει είναι η ειδικά η κατάβαση προς Χαλίκι και η διαδρομή δίπλα στον Ασπροπόταμο. Όσοι επίσης ακολουθήσετε την διαδρομή του Zeus, αξίζει να επισκεφθείτε τον Ιερό Ναό Τιμίου Σταυρού στα Δολιανά
Η εκκλησία αυτή αξίζει μια επίσκεψη όχι τόσο για το υπερβολικό εξωτερικό της όσο για το ανεπιχριστο εσωτερικό με την γυμνή πέτρα που είναι πολύ εντυπωσιακό. Όλη η περιοχή είναι πολύ ωραία, εγώ το καλοκαίρι κατέβηκα από Ελάτη στα 3 ποτάμια, πήγα στην εκκλησία και γύρισα πίσω προς Χαλίκι και από εκεί Ανηλιο.
< >
Opel Kadett 1.2S('80) 1998-2001 Renault Clio II phase2 1.4 2001-2009 VW Golf 1.4TSi 122 DSG 2009-2013 Renault Clio IV 1.5DCi 2014- Mazda MX-5 NB 1.6('00) 2016-
JimClark έγραψε:Πολύ ωραίες διαδρομές, πάντα προτιμώ όμως την κάτω βόλτα, από παρυφές Αργιθέας Δέση Νεραιδοχώρι. ας είναι πιο "τουριστική"
Για την εκκλησια - μουλτι-τρουλικό μέγαρο, απλά πέρασα, ούτε με το κινητό δεν έβγαλα μια φώτο.
Πολύ ωραία επίσης διαδρομή η ενδιάμεση αυτών, ο μέτριος βατός ο Χωματόδρομος από Κρανιά Κονάκια - Παλαιοχώρι (πάσο Γκολέμι)
Κάτω μέση - αριστερά φαίνεται ο αυχένας.
Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος...
Λες και παίζουμε video game είναι. Μόλις περάσαμε την πρώτη πίστα, μας βάζει στο τριπάκι για την επόμενη και πιο δύσκολη!!! Πήρε και το 4x4 και άντε να τον πιάσεις τώρα!
Ένα μικρό διάλλειμα από τις χριστουγεννιάτικες οικογενειακές μαζώξεις, πολύ πρωί την επομένη των Χριστουγέννων, στη παραπάνω διαδρομή. Η αλήθεια είναι πως ήθελα ολόκληρη τη μέρα για να κάνω την επιστροφή, από τον παλιό πάντα, Σέρβια - Κοζάνη-Γρεβενά-Αγιόφυλλο, αλλά ¨το σόι σου μέσα¨ με ήθελε το μεσημέρι πίσω για Οπότε αναχώρηση τις 8 με -8 υπό το μηδέν, τερματισμός στη Γέφυρα κάτω από το χωριό Νεράιδα, επιστροφή από τον ίδιο...…. στο πήγαινε πολλές στάσεις & φώτο & ανάσες στο παγωμένο τοπίο, Espresso+cheesecake στα Σέρβια, φουλάρισμα και επιστροφή σε πολύ ¨Sport Μode¨. Κίνηση μηδενική πήγαινε-έλα, εκτός της ΕΟ Κοζάνης-Λάρισας. Λοιπόν μερικές άγριες-απόμακρες-auto εικόνες του Αλιάκμονα και της τεχνητής λίμνης Πολυφύτου.
Παγωμένο πρώτο χάδι του ήλιου στο Active πλαίσιο με τα τάσια!!
Αλιάκμονας #1 Αλιάκμονας #2 Γέφυρα Πανουργιάς-Παναγιάς Μονή Αγ. Νικάνορος Εξωκλήσι Αγίων Ευλαμπίου και Ευλαμπίας στο Προσήλιο Τεράστιο εργοτάξιο πάνω από το Προσήλιο, δε κατάλαβα τι φτιάχνουν Σέρβια, γέφυρα Σερβίων - Νεράιδας και στο βάθος σύννεφο λιγνίτη. Γέφυρα Σερβίων - Νεράιδας Έτυχε, δεν υπάρχει photoshop παρά μόνο στη πινακίδα
Μερικές φορές αξίζει να παρανομήσεις. Το κομμάτι Δήμητρα - Παλουριά έχει και ένα ¨κλειστό¨ κομμάτι που πάτησα στο πήγαινε και πραγματικά άξιζε. Μου έδωσε την άγρια και ερημική εικόνα του Αλιάκμονα. Καθόλου επικίνδυνο, καθόλου ¨υπό κατασκευή¨, ήταν γεμάτο κυνηγούς.
- 09 Ιαν 2019, 13:54#559605
Στο Προσήλιο βγάζουν λιγνίτη. Αν προσέξεις στο χαμηλότερο σημείο της τρύπας υπάρχει ένας μαύρος ορίζοντας. Αυτό είναι το στρώμα του λιγνίτη. Έχει και μικρότερους ορίζοντες σε ανώτερα στρώματα.
Ο δρόμος Δήμητρας - Παλιουριάς που έκανες υπάρχουν φορές που είναι κάτω από τη στάθμη της τεχνητής λίμνης Ιλαρίωνα που από ότι βλέπω ήταν αρκετά χαμηλά. Παίζει να φαίνονταν και τα κελιά κάτω από τη Ζάβορδα που συνήθως είναι πλημμυρισμένα μέχρι εκεί που πέφτει η σκιά στη φωτογραφία σου. Σε λίγους μήνες όταν λιώσουν τα χιόνια δε θα μπορείς να κάνεις τον ίδιο δρόμο.
“Hither came Conan, the Cimmerian, black-haired, sullen-eyed, sword in hand, a thief, a reaver, a slayer, with gigantic melancholies and gigantic mirth, to tread the jeweled thrones of the Earth under his sandaled feet.”
Το πλάνο ήταν τριπλό: 1) Από το Αγιόφυλλο Καλαμπάκας, στο Πολύλοφο Γραμενοχωρίων (διανυκτέρευση), με ενδιάμεση στάση στο Ανθοχώρι Μετσόβου και πάλι πίσω χωρίς την ενδιάμεση στάση. 2) Κανένα μέτρο σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. 3) Ενίοτε χαλαρή οδήγηση με απόλαυση της φύσης, άλλοτε γρήγοροι ρυθμοί.
Έτσι προέκυψε η παραπάνω ιδανική διαδρομή. Λόγω μη συγκεκριμένης ημερομηνίας του εγχειρήματος δε κατάφερα να δω και τους ηπειρώτες συμφορουμήτες. Όλο αυτό στα τέλη Ιούλη.
Αφετηρία λοιπόν το πρωί με σχεδόν 30 βαθμούς, κατηφόρισμα, φουλάρισμα και αμέσως μετά τη Μουργκάνη αριστερά για Καστανιά-Αμάραντο. Ο δρόμος καλός με αρκετή κίνηση και δροσερός αέρας να διαπερνά τα ανοιχτά πλέον παράθυρα. Μετά τον Αμάραντο ξεκινά η κατάβαση και ειδικά από το σημείο που συνάντησα τον Σκληνασιώτικο-Αχελώο η διαδρομή ήταν φανταστική. Στην επόμενη διασταύρωση δεξιά για Χαλίκι και η πανέμορφη διαδρομή συνεχίζεται μπροστά μου. Η ηρεμία δίπλα στα νερά του Αχελώου να διαταράσσεται από 2 εργοτάξια (καθαρισμοί-προετοιμασία για τον χειμώνα μου φάνηκε) και πολλά βόδια που βολόδερναν στο δρόμο. Οι ρυθμοί όμως είναι χαλαροί. Στάσεις και φωτογραφίες αποτύπωναν την όμορφη φύση της Πίνδου.
Άφιξη στο ¨ζωντανό¨ Χαλίκι, 20 βαθμοί τις 12 το μεσημέρι, μικρή στάση για δροσερό νερό και καφέ. Οι σωστές δυνάμεις δηλαδή γιατί η διαδρομή που ακολούθησε ήταν η πιο δύσκολη και κουραστική του 2ημέρου. Μέχρι 5 χιλιόμετρα μετά το Χαλίκι όλα ήταν συνέχεια της προηγούμενης διαδρομής. Από εκεί και πέρα μέχρι το Ανήλιο ο δρόμος στένεψε και οι πάμπολες στροφές-φουρκέτες σε απότομες κλίσεις κούρασε οδηγό και, για πρώτη φορά, τα φρένα της Active Tourer . Ο Diesel δε μπορούσε να βοηθήσει οπότε κάποια στιγμή μια ξύλινη αίσθηση εμφανίστηκε στο πεντάλ. Πλέον όμως το δύσκολο κομμάτι έφτανε στο τέλος του καθώς μέσα από το πυκνό δάσος του Ανήλιου εμφανίστηκαν οι υπερκατασκευές της Εγνατίας. Γνωρίζοντας πως στο Ανθοχώρι με περίμενε καλή παρέα και φαγητό πέρασε γρήγορα το τελευταίο φιδίσιο κομμάτι της μέρας, δίπλα από τα κτήματα του Αβέρωφ.
Φαγητό, παρέα, καφές στο υπέροχο Ανθοχώρι Μετσόβου με τα πολλά νερά, το μουσείο υδροκίνησης και δύο ιστορικά γεφύρια. Αναχώρηση και μπάσιμο στο Βοτονόσι στη παλιά Ε92. Γνώριμος δρόμος, αλλά αμέσως έδειξε τα σημάδια παραμέλησης ή εγκατάλειψης. Μέχρι τη Μπαλντούμα οι πέτρες και τα χώματα από τις κατολισθήσεις, οι κρατήρες και ένα κομβόι βυτίων με φρέσκο γάλα για τη φέτα Δωδώνη δε με άφησαν να ανεβάσω ρυθμούς. Από τη γέφυρα όμως μέχρι τα Γιάννενα ο δρόμος ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Η θέα της λίμνης (ρολάροντας) από ¨Γραμματόσημο¨ μέχρι το Πέραμα, και ο νέος δρόμος Γραμμενοχωρίων (σπινάροντας) με οδήγησαν πολύ αργά το απόγευμα πλέον, στο χωριό μου.
Το επόμενο πρωινό ξύπνημα ήταν χωρίς πίεση χρόνου, ανασκούμπωσα δυνάμεις και η μέρα της επιστροφής ξεκίνησε σε γνώριμους δρόμους. Νέα οδός Γραμμενοχωρίων, Περιμετρική Ιωαννίνων και είσοδος στον παλιό Ιωαννίνων-Άρτας. Η ώρα ήταν σχεδόν μεσημεριανή, ημέρα Πέμπτη οπότε υπήρχε μια αυξημένη κίνηση κυρίως σε νταλίκες. Η γνώση όμως κάθε εκατοστού του δρόμου, με την ροπή του κινητήρα και τη διάθεση του οδηγού, έφεραν ρυθμούς pipinos1867 και το ιστορικό γεφύρι της Άρτας εμφανίστηκε σε.......λεπτά. Δε θυμάμαι, και ούτε ήταν σκοπός κάποιο νέο ρεκόρ. Απλά η διαδρομή αυτή είναι τόσο όμορφη ( καλά, όχι όλη, το κομμάτι του Λούρου) και τόσο οδηγική που πάντα με εξιτάρει. Έχει περπατηθεί πολλές φορές με Lada Samara, Suzuki Jimny, Honda Jazz, από μία φορά με Hyundai Getz, Nissan Almera 1.6(τι μοτέρ, έβγαζε άνετα τη διαδρομή μόνο με 2α). Έφτασε η ώρα και του diesel BMW να δείξει τα δόντια του. Εδώ ο δρόμος ήταν σε καλή κατάσταση, με νέα άσφαλτο σε κάποια σημεία, όχι πως δεν υπήρχαν αναχώματα από μικρές κατολισθήσεις και κομμάτια που η άσφαλτος χρίζει άμεσης αλλαγής, και με τον καινούργιο κυκλικό κόμβο στη Ζηρού να είναι πρόχειρα φτιαγμένος άρα επικίνδυνος.
Η κλασική κίνηση της Άρτας με έριξε , μα αποζημιώθηκα με το παραπάνω από τη διαδρομή μετά το Πέτα. Τι ωραία χάραξη, καλή άσφαλτος και μαγική διαδρομή. Ευκαιρία να ξανανέβουν οι ρυθμοί. Καταπράσινα παντού και τα έλατα να αυξάνονται όσο πλησίαζα στο Βουργαρέλι και Αθαμάνιο. Μεγάλα και γνωστά χωριά προσπεράστηκαν αμέσως καθώς άλλος ήταν ο σκοπός της βόλτας. Τα πρώτα τούνελ της ΔΕΗ δίνουν το έναυσμα για πιο απαιτητική χάραξη, στενότερο δρόμο, κάποιες φορές κακοδιατηρημένο, μεγάλο υψόμετρο. Μα η ομορφιά συνεχίζει να καθηλώνει. Κορυφές από τη μία, έλατα, χαράδρες, ο Αχελώος ξανά στο πλάι ήταν εικόνες απείρου κάλους. Οι ρυθμοί πέφτουν. ¨Κάτω το φράγμα¨............ όρθιο το φράγμα να θυμίζει τι μπορεί να είναι μία υπερκατασκευή και τι η κοινωνία μας
Έπειτα η Μεσοχώρα και το κατηφόρισμα ξεκίνησε. Ο κάμπος φαίνεται μα δεν είναι κοντά. Η Τρικάλων-Άρτας θέλει υπομονή, στάσεις και λίγο διάθεση τουριστική. Αλλιώς όπως σωστά είχατε γράψει, δε τελειώνει με τίποτα. Εκεί που τα αυτιά ξεβούλωναν από το κατέβασμα, και ενώ θα μπορούσα να πάρω την ευθεία Τρίκαλα-Καλαμπάκα να τελειώνω, όχι....ήθελα πάλι να βουλώσουν τα αυτιά μου, πάλι στροφές, πάλι ομορφιές, πάλι να ανέβουν οι ρυθμοί. Ανηφόρισμα για Ελάτη λοιπόν, Περτούλι και από Χρυσομηλιά πάλι στον κάμπο της Μουργκάνης και στο Μαλακασιώτικο. Από το ύψος του χιονοδρομικού μέχρι το Αγιόφυλλο πολλές υπέροχες εναλλαγές. Η πολύ γρήγορη χάραξη στο Περτούλι και δίπλα στο ρέμα,από το έλατο στα πλατάνια, από τη δροσιά στη ζέστη, από Μουργκάνη μέχρι Μύκανη το χάσιμο μέσα στη νοητή σκεπή των πλατάνων δίνει τις τελευταίες εικόνες ομορφιάς και γρήγορης οδήγησης. Ένας μεγάλος κύκλος 500 χιλ. έκλεινε.
Τοπία και δρόμοι που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα Αλπικά. Όλα είναι μοναδικά και πανέμορφα. Απλά έξω είναι καλύτεροι οι δρόμοι. Δεν είναι καθόλου ανασταλτικός παράγοντας οι μέτριοι, ελαφρώς συντηρημένοι επαρχιακοί δρόμοι της Ελλάδας για να μη πάρουμε τα βουνά. Πιστεύω είναι προσωπικές προτεραιότητες και θέλω. Είναι μεγάλο μου ¨θέλω¨ να οδηγώ σε ορεινές διαδρομές, απομακρυσμένες, με σπάνιες φυσικές ομορφιές, μα είναι ¨θέλω¨ μου να μπορώ να πατάω και λίγο παραπάνω το γκάζι και να παίρνω γραμμές. Έχω περάσει 3 Pass, καλές χρυσές οι Άλπεις, μα με 50, 60 ή 80 όλοι ( και είναι πάρα πολλοί) δε δημιουργούν τον τέλειο συνδυασμό. Ο τέλειος συνδυασμός για μένα είναι η ¨ιδανική διαδρομή¨ να περιλαμβάνει φύση, ηρεμία και γκάζι. Τι πιο ωραίο για τον οδηγό να οδηγεί την ιδανική διαδρομή.
Υ.Γ. 1 Ο Πολύλοφος Ιωαννίνων έπειτα από 2 χρόνια διαθέτει πάλι καφενείο, ανοιχτό κάθε μέρα με φαγητά της ώρας και το Σάββατο με κοντοσούβλι. Γιαννιώτες ή μη κοπιάστε και πείτε στον κυρ-Αλέκο να σας κεράσει ένα τσίπουρο από μένα.
Υ.Γ 2 Σε ονομασίες βουνών δεν το κατέχω. Εκεί υπάρχει ο ειδικός ο οποίος σε ερώτησή μου για τη διαδρομή Χαλίκι-Ανήλιο μου απάντησε
- 02 Σεπ 2019, 10:56#602181
Εξαιρετικός, μπράβο! Νιώθω λίγο άσχημα, για το γεγονός πως παρόλο που είμαι από την περιοχή και έχω μεγαλώσει περίπου... στο κέντρο της διαδρομής που έκανες, γνώριζα ελάχιστα από τα μέρη που πήγες. Ακόμη και στον νομό Ιωαννίνων, υπάρχει ένας δρόμος που ακολούθησες που μάλλον δεν τον έχω πατήσει ποτέ! Νομίζω πως κάποια στιγμή πρέπει να επανορθώσω, παρόλο που η δική μου μεγάλη αγάπη είναι η θάλασσα και όχι τα βουνά.
Οπότε αναχώρηση τις 8 με -8 υπό το μηδέν, τερματισμός στη Γέφυρα κάτω από το χωριό Νεράιδα, επιστροφή από τον ίδιο...…. στο πήγαινε πολλές στάσεις & φώτο & ανάσες στο παγωμένο τοπίο, Espresso+cheesecake στα Σέρβια, φουλάρισμα και επιστροφή σε πολύ ¨Sport Μode¨. Κίνηση μηδενική πήγαινε-έλα, εκτός της ΕΟ Κοζάνης-Λάρισας. 
Έτυχε, δεν υπάρχει photoshop παρά μόνο στη πινακίδα 
Το κομμάτι Δήμητρα - Παλουριά έχει και ένα ¨κλειστό¨ κομμάτι που πάτησα στο πήγαινε και πραγματικά άξιζε. Μου έδωσε την άγρια και ερημική εικόνα του Αλιάκμονα. Καθόλου επικίνδυνο, καθόλου ¨υπό κατασκευή¨, ήταν γεμάτο κυνηγούς. 
