- 26 Απρ 2017, 01:03
#388578
O κύβος μετα την αγορά του VaFouRaki είχε ριφθεί. Κάποιου είδους road trip στην Ευρώπη που να κολακεύει το όχημα.
Ενεκα της βάσης εξόρμησης εκ Βαρκελώνης, η επιλογή ήταν μάλλον προφανής: Μια γυροβολιά στα Πυρηναία.
Είναι η πρώτη φορά που δεν είχα καθόλου χρόνο να προετοιμαστώ για ταξίδι και δεί για ένα ταξίδι σε μέρος και με μέσο που δεν είχα ξαναεπιχειρήσει, αλλά η όλη φάση με είχε γεμίσει για πρώτη φορά με το "αγχος" του πρωτάρη που είχα καιρό να νοιώσω για ταξίδι
Παραλαβή της μοτο απ το συνεργείο την Παρασκευή αμέσως μόλις πάτησα πόδι στη στεριά (την είχα πάει να μου κοιτάξει ένα τρέμουλο στα φρένα-->ευτυχώς είχα προλάβει να της κάνω γύρω στα 1000 χιλιόμετρα πριν φύγω) και προετοιμασία το Σάββατο με σκοπό να καταλήξω στο τί θα πάρω, πώς θα ντυθώ και πώς θα ταξιδέψω. Αποφασιζω επίσης να αγοράσω ένα έξτρα αδιάβροχο και καινούργια παπούτσα για το φόβο της βροχής (δεν πολύ χρειάστηκαν, άσε που κάηκαν ελαφρώς αμφότερα
)
Αποφασίζω τελικά να κλείσω ένα ξενοδοχείο στο Clermont Ferrand που ήταν χοντρικά στο μέσο της διαδρομής μιας και δεν είχα εμπΥρια με το πόσο θα άντεχα καβάλα στο άτι (να σημειώσω οτι κατάφερα και τα έκανα ποτάνα στο booking μιας και για κάποιο αδιόρατο λόγο έκλεισα για κάποιον άλλο μήνα μιας άλλης χρονιάς...
Μέσω του site δεν άλλαζε, μιας και ήταν το φτηνό δωμάτιο, αλλά επιστράτευσα τα γαλλικά μου και τη γοητεία μου και η ρεσεψιονιστ δε μου χάλασε χατίρι
), προγραμματισμος της διαδρομής στο GPS που μου παραχώρησε ο συνάδελφος, πακετάρισμα ενος back pack με το λαπτοπ της δουλειάς, δυο κοντομάνικα, σωβρακοφανέλες ΜΙΝΕΡΒΑ και κάλτσες κατασπρες, γέμισμα το παγούρι με νερό, μπανάνες μήλα και μπισκότα παπαδοπούλου, φόρτισμα φωτογραφικής και τέλος λάδωμα αλυσίδας. Καταφέρνω να πέσω για ύπνο οχι πολυ αργά, αλλά δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία τελικά, μιας κι όλο το βράδυ στριφογύριζα απ την ένταση.
Κατά τις 6 τελικά σηκώνομαι μιας και δεν είχε νόημα η ξάπλα χωρίς ύπνο. Τσεκάρω λίγο καιρό, λιακάδα με δόντια και αποφασίζω να ντυθω βαριά. τζιν και φούτερ κι απο πάνω το παντελόνι και το μπουφάν της μηχανής. Wise decission που λένε και στο χωριό μου, καθώς για 4-5 ώρες είχα θερμοκρασίες κάτω απ το 0
Κατεβαίνω με τα υπάρχοντα και προσπαθώ να τα βολέψω. Το backpack χωρεσε μαζί με τα αθλητικά στη μπακαζιέρα, και τα υπόλοιπα τα έκανα ένα μπογο με το αδιάβροχο και τα έπιασα με το δίχτυ στη σέλα. Προς ώρας φάνηκε αρκετά σταθερό, η πρώτη στάση θα ήταν άλλωστε σύντομη για τσεκάρισμα.
Κάνω το σταυρό μου
και 7 η ώρα on the road ο δικός σου. Κυριακή πρωί, κίνηση μηδέν και σε λιγότερο απο ώρα βρίσκομαι Βέλγιο. Στάση στο πρώτο βενζινάδικο για τσεκάρισμα κι ένα καφέ μιας και δεν δέησα να πιώ στο σπίτι.
Το πακετάρισμα είχε κάποιες μικρές διαρροές μιας και το αδιάβροχο άρχισε να χορεύει, αλλά γενικά όλα καλά
Εχοντας πλέον πιει και το καφεδάκι, ξεθαρεύω και ανεβάζω ρυθμό. Η μηχανή ειναι πραγματική απόλαυση στον αυτοκινητόδρομο, απίστευτα σταθερή και έχοντας σαν ταχύτητα βάσης τα 140 τα χιλιόμετρα αρχίζουν σιγά σιγά να μαζεύονται. Πρώτες εντυπώσεις σε σχέση με την CBR: πολύ πιο ξεκούραστη θέση οδήγησης, πιο ευθύβολη και κυρίως πιο άνετη ανάρτηση. Μου έκανε ιδιαίτερα αίσθηση η διαφορά στο πώς σιδέρωνε το μπροστινό σύστημα το δρόμο σε σχέση με το CBR. Μην έχοντας ακόμα εμπυρία με πραγματικές καταναλώσεις, βλέπω ότι το πρώτο ντεπόζιτο που έγινε με ταχύτητες κάτω απ τα 160 ( το Vtec μπαίνει σε αυτή την ταχύτητα) δίνει λίγο πάνω απο 7L/100km.
Not bad, λίγο πιο τσιμπημένο απ το CBR, αλλά πλέον είχα ξεθαρέψει και με έτρωγε να το πιέσω. Με το που μπήκα Γαλλία, ο ρυθμός ανέβηκε κατακορυφα, πλέον πηγαίναμε σταθερά 170-180. Στάση στο βενζινάδικο και μου έρχεται μυρωδιά καμένου πλαστικού. Λέω οι εξατμίσεις θα ζεσταίνουν τα φερινΓκ. Τσεκάρω, δε βλέπω κάτι περίεργο, μου μύριζε και το πλαστικό απο κάπου απ την εξάτμιση, λέω αυτό είναι. Δεύτερο καφεδάκι της ημέρας και εκεί που αράζω σταυροπόδι
Tα αδιάβροχα ολοκαίνουργια μποτάκια μου είχαν γίνει γκαμπριολέ
Ξενέρωσα αρκετά έως πολύ, αλλά τουλάχιστον δεν έβρεχε
Βουρ στο ψητό και σε λιγότερο απο 4 ώρες τρώω το μοναδικό μποτιλιάρισμα στον περιφεριακό του παρισιού. Οι γάλλοι όμως επιτρέπουν τις διηθήσεις και μάλιστα όλοι σχεδόν οι οδηγοί σε διευκολύνουν όσο μπορούν, οποτε ξεμπλέκουμε σχετικα γρήγορα και συνεχίζουμε στον Ε71 με τελικό προορισμό το ξενοδοχείο. Εχουν μείνει περίπου 400 χιλιόμετρα κι αποφασίζω να ανεβάσω κι άλλο ρυθμό. Είμαι ψιλοέγκαβλος με το VFR, να το ομολογήσω, ταξιδεύει τέλεια, ακούγεται ακόμα πιο τέλεια, ο δρόμος είανι εντελώς άδειος (απαγορευτικό οι νταλικες κυριακάτικο ) ο καιρός ιδανικός, άπνοια, λιακάδα και θερμοκρασίες γύρω στους 20, ζώ ένα όνειρο. Τα τελευταία 300 χιλιόμετρα γίναν με μάλλον αντικοινωνικές® ταχύτητες και η κατανάλωση κοντράριζε HF με πεμβε-->10ράκια 
Φτάνω στο ξενοδοχείο καθόλου κουρασμένος, άνετα θα μπορούσα να κάνω άλλα δυο ντεπόζιτα σκέφτομαι, αλλά ευκαιρία να ξεκουραστούμε και να κάνουμε μια βολτούλα στην πόλη, η οποία αποδείχτηκε πολύ συμπαθητική και με φίλεψε κι ένα υπέροχο περκεράκι συνοδεία languedoc. Eπιστροφή σχετικά νωρίς, λάδωμα αλυσίδας και λήξις με συνοπτικές διαδικασίες μέχρι το επόμενο πρωί που αποφασίζω να μην βάλω ξυπνητήρι.
Κατά τις 9 βρίσκομαι καβάλα στον Ε75 με πρώτο προγραμματισμένο προορισμό το περιβόητο viaduct du millau
(ένα διαβασματάκι αξίζει γι αυτό το κόσμημα της μηχανικής btw : https://en.wikipedia.org/wiki/Millau_Viaduct )
Διάλλειμα για καφέ (δυστυχώς η καφετέρια δεν έχει καθόλου θέα στη γέφυρα) και η ανάγκη να πάω προς νερού μου στάθηκε καταλυτική για το ταξίδι. Ζητάω απο κάτι μπαρμπαδέλια να μου προσέξουν λίγο τα συμπράγκαλα και επιστρέφοντας μου πιάνουν την κουβέντα στα γαλλικά. Μόλις του έδειξα το μοτοσακό μου λέει ολλανδός είσαι?? Λέω μένω ολλανδία χρόνια και γυρίζουμε το μπιριμπιρι στα ολλανδικά
Ο τυπάς μηχανόβιος, εσερνε με το τρέηλερ στο Land Cruiser το πεμβέ του κάτω στο εξοχικό του για να ετοιμαστεί για τη σεζόν. Λέω εσύ είσαι δικός μου, τα ξέρεις καλά τα Πυρηναία?? Γελάει, βγάζω σημειωματάριο και κρατάω roadbook 
Τους κερνάω τον καφέ και παίρνω πάλι τους δρόμους.
Θυμόμουν αχνά την διαδρομή σαν έναν ωραίο ορεινό στριφτερό αυτοκινητόδρομο μιας και τον είχα κάνει στην αντίθετη κατεύθυνση με την ΕΥΑ γυρίζοντας απο ένα συνέδριο στην Σεβίλη πριν απο 7
χρόνια, αλλά όταν άρχισε το στρίψιμο κατάλαβα πόσο πιο ενδιαφέρον ήταν με το VFR 
Πρέπει να ειναι απ τις πιο ενδιαφέρουσες διαδρομές που έχω κάνει σε αυτοκινητόδρομο, με τέλεια άσφαλτο, ελάχιστη κίνηση (τυχερός εδώ,μιας και εχει αρκετό φορτηγομάνι και τουρίστες εν γένει) και με τέλειο καιρό (εδώ είχα τις μνήμες απ το προηγούμενο ταξίδι που είχα φάει το χείροτερο πλευρικό άνεμο για πάνω απο 400 με βροχή και φορτηγά που θυμάμαι ever )
Mετά το Montpelier, αποφασίζω να βγώ για λίγο απ τον αυτοκινητόδρομο και να περάσω απ την Leucate, μια περιοχή που μοιάζει πάρα πολή με την Λευκάδα! Καφεδάκι, αλλά τα περισσότερα κλειστά, μιας και μόλις έχει αρχίσει η σεζόν.
Ξαναπιάνω τον αυτοκινητόδρομο και σε λίγο βρίσκομαι στα σύνορα με την Ισπανία. Ωραίο πράγμα να έχεις μηχανή btw, πηδάς όλες τις ουρές ενεκα συνοριακών ελέγχων
Στάση για βενζίνα λίγο πριν την Βαρκελώνη και στο κλασσικό τσεκάρισμα της μηχανής μου γουρλώνουν τα μάτια
Λέω δεν είναι δυνατόν, κάνουν πουλάκια τα μάτια μου
Σκουπίζω, πατάω φρένο ολα φαινόταν καλά. Τι σκατα να κάνω, το σπίτι ειναι λιγότερο απο 50 χλμ, ο καιρός άρχισε να μαυρίζει, ξαναπατάω φρένο, το σκέφτομαι και λέω θα ξεκινήσω μετα φόβου θεού και θα φτάσω. Λέω στη κοπελιά μου να βρει μια αντιπροσωπία κοντά στο σπίτι, δαγκώνω ταυτότητες και φεύγω.
Μετά απο μια σκάρτη ώρα άγχους παρκάρω έξω απ την αντιπροσωπία η οποια μόλις έκλεινε, αλλα το παιδι μου δίνει την κάρτα του υπεύθυνου του συνεργείου που ήταν λίγο παρακάτω και μου λέει να περάσω πρωι πρωί μόλις ανοίξουν να το δούνε. Μου λέει βέβαια ανήσυχος ότι μαρκούτσια ή κατανεμητής δεν παίζουν στο στοκ...
Πάμε για φαγητό γιατί με είχε κόψει η λόρδα στο μεταξύ και εκεί που τσάκιζα τα μπρόκολα με το ξυνολάχανο στο πουρουγουανό assador
μου έρχεται η έμπνευση: αποκλείεται να έχω ακόμα φρένο και υγρά με τόση διαρροή, είναι στάνταρ κα΄τι άλλο. Βγαίνω έξω με αναπτήρα, κοιτάω και όντως: Η δεξιά μπουκάλα την είχε ακούσει
Πρωί πρωί στα ΚΑΜΑΡΙΑ λοιπόν, την κοιτάει ο David, και επιβεβαιώνει. Μου λεει ειμαστε φουλ αυτή τη βδομάδα, μπορείς να έρθεις απο τρίτη? Λέω μεθαύριο φεύγω για Πυρηναία Μιλάει με τον υπεύθυνο, και μου λέει θα σε βολέψουμε, την αφήνεις κι έρχεσαι αύριο βράδυ 
Αφού τον ευχαριστήσω για την εξυπηρέτηση και τα κοπλιμέντα (tu hablas castellano muy bien 
) του ζητάω να μου αλλάξει και λαδάκια/φίλτρο και αποχαίρετω.
Η επόμενη μέρα με βρίσκει στο passeig de Gracia στο Casa del Libro να ψωνίζω χάρτες Michelin και οδηγούς για πεζοπορίες στα Πυρηναία.
Το πλάνο στο μυαλό μου ήταν το εξής. Μιας και δεν ήθελα να τη ζορίσω, πρώτη φορά συνεπιβάτης σε σοβαρό ταξίδι σε μηχανή και με κακές μνήμες μιας και συγγενής της είχε σοβαρό ατύχημα, οδήγηση περίπου 200-300χλμ την μέρα και trekking στα βουνά. Με το υλικό στην χιπστεροτσάντα μου κατεβαίνω παραλιακώς αράζω για zmoothie k μελέτη.
Τεταρτη βραδάκι, παραλαμβάνω το καμάρι, ελαφρύτερος κατα 230€ (μάλλον τίμια τιμή)
Πέμπτη πρωί σημαίνει αναχώρηση. Είχε προηγηθεί αρκετή διαπραγμάτευση με το τί μπορούμε/πρεπει/θέλει να πάρουμε στην οποία τα logistics της μηχανής ήταν αμείλικτα
γι αυτό κι εγω πήρα ένα καραβίσιο παντελόνι για τα βουνά και μοναδικό μου ρούχο το κεβλαροτζιν της μηχανής με δυο tshirt και φούτερ Αφού καταφέρουμε να βολέψουμε σχεδόν τα πάντα σε tank bag και μπακαζιέρα, ξεκινάμε δειλά δειλά με σκοπό να καλύψουμε γύρω στα 250 χλμ περνώντας απο γνωστά χωριουδάκια στις παρυφές των πυρηναίων. Η διαδρομή θα περιελάμβανε τον υπερκλασσικό Ν-260
https://www.google.nl/maps/dir/%CE%92%C ... !3e0?hl=el
Σε κάθε χωριουδάκι κάναμε και μια γυροβολιά με δοκιμές διαφόρων τοπικών λιχουδιών (morcilla, bull blanc,
bull negre, botifarra catalana ).
Ξενοδοχεία δεν είχαν κλειστεί, μιας και ήθελα λίγο να βολιδοσκοπήσω αντοχες κι έτσι στο Ripoll περάσαμε μια βόλτα απ το γραφείο τουρισμού, και μετά απο μερικά τηλεφωνα βρήκαμε έναν ξενώνα κοντά στην πρώτη διαδρομή.
Πρωινό ξύπνημα, άφημα των πραγμάτων στο ξενοδοχείο και μια εύκολη διαδρομή 10 χλμ στην Ισπανική εξοχή
Η επιστροφή κατα το μεσημέρι μας βρίσκει με ελαφρά ηλίαση κι εμένα προσωπικά με συγκαμα στα μπούτια ένεκα του τζιν της μηχανής
Αντιλαμβάνομαι λοιπόν οτι το μοντέλο "ντυνομαι μια κι έξω για πάσα νόσο και πάσα |λογοκρισία|" δεν πρόκειται να δουλέψει 
Ξαναματαπακετάρισμα στη μηχανή (κατα κάποιο περίεργο λόγο αναλόγως την ημέρα έκλεινε και δεν έκλεινε η μπαγκαζιέρα με τα ίδια πράγματα) και αναχώρηση μέσω του Ν-260 για την επόμενη διανυκτέρευση.
https://www.google.nl/maps/dir/%CE%92%C ... !3e0?hl=el
Η διαδρομη σε όλο της το μήκος είναι πανέμορφη, με καλό οδόστρωμα, ευτυχώς όχι πολύ κίνηση και κατα διαστήματα απαιτητική. Εχοντας ξεθαρρέψει λίγο, κινούμαστε πιο σβέλτα.
Η διανυκτέρευση τελικά αποφασίζεται να γίνει σε ενα μικρό χωριουδάκι κοντά στο Durro που θα ήταν η βάση της πρωινής πορείας. Αυτή τη φορά χρειάστηκε να πάρουμε την μηχανή για να προσεγγίσουμε τη διαδρομή, αλλά μετα το πάθημα της προηγούμενης μέρας, αποφασίσαμε να αφήσουμε την εξάρτηση στο ξενοδοχείο και να πάμε σιγά σιγά στον τόπο του εγκλήματος:
Εδώ να σημειώσω ότι δε μας εβγαινε ο χρόνος να επισκευτούμε το Benasque το οποίο αν και αρκετά τουριστικό είναι πολύ ομορφο.
Ξαναζάλωμα της Χοντάρας και αυτή τη μέρα είχαμε αρκετά πιο φιλοδοξο πλάνο:
https://www.google.nl/maps/dir/Barruera ... !3e0?hl=el
Πέρασμα των συνόρων και εν συνεχεία μέσω του D618 αφίξη στο Tarascon στο οποιο είχε κλειστεί ξενοδοχείο με συνοπτικές διαδικασίες με το φόβο της πασχαλινής εξόρμησης, μιας και τις προηγούμενες μέρες είχαμε φάει αρκετές φόλες μέχρι να βρουμε κατάλυμα.
Αυτή ηταν και η πιο δύσκολη μέρα του ταξιδιού μιας κι ενώ ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, το πέρασμα στα σύ΄νορα μας βρήκε με θερμοκρασίες λίγο πάνω απ το 0. Συνεχίσαμε απτόητοι μέχρι να μας πιάσει και μια καλή μπόρα, ευτυχώς σχετικά κοντά στο ξενοδοχείο Αυτή ήταν και η μοναδική στιγμή που βραχήκαμε, κι όπως μάθαμε αργότερα είμασταν πραγματικά τυχεροί.
Μετά την κούραση που φάγαμε, αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε 2 βραδιες στο χωριό μιας και το ξενοδοχείο μας άρεσε πάρα πολύ και να οργανώσουμε τις βόλτες με βάση αυτό.
Η επόμενη μέρα ήταν ίσως η απολαυστικότερη, μιας και περάσαμε απ τις ομορφότερες διαδρομές:
Στη διαδρομή βρήκαμε εναν ιδιοκτήτη εστιατορίου έλληνα στην καταγωγη που μου ζήτησε να του στείλω κάρτποσταλ όταν πάω ελλάδα και μία Ολλανδέζα σε ενα μικρό χωριουδάκι τέρμα θεού αρχές αλλάχ,
(πίσω απ την βουνοκορφή είναι τα ισπανικά σύνορα)
η οποια τα είχε παρατήσει ολα και είχε ανοίξει ξενοδοχείο εδώ και 7 χρονια. Μοτοσυκλετίστρια κι αυτή, έδωσε καλές συμβουλές για διαδρομές και μας περιμένει να ξαναπεράσουμε. Όλοι οι Ολλανδοί που ζουν εξω ειναι μια χαρά άνθρωποι, να το πώ το άχτι μου
Επιστροφή στο ξενοδοχείο και ξεκούραση, μιας και η επόμενη μέρα είχε κι αυτή πολλά χιλιόμετρα. To πλάνο έλεγε πέρασμα απο το Port de Pailhères, έξοδο στο Αxat και εν συνεχεία μέσω κάποιων περασματων του tour de France διάσχιση του Gorges de Galamus:
https://www.google.nl/maps/dir/Tarascon ... !3e0?hl=el
Τα πλάνα χρειάστηκε να προσαρμοστουν μιας και το πρώτο πάσο ήταν κλειστό
Εκει παρολιγο να γίνουμε ρόμπα δίχως επιστροφη. Βλέποντας τον δρόμο καθαρό και επειδή ειμαστε και off road, λέω θα περάσουμε απο δίπλα, τόσες ροδιές έχει. Κάνω κατόπτευση του εδάφους σαν άλλος cabala, βρίσκω την βέλτιστη διαδρομή, μπαινω αργα και σταθερά και μετα απο 50 μέτρα σπινιάρω στα βρύα και στις λειχήνες . Μανουβρα να κάνω ούτε για αστείο, η μηχανή φορτωμένη, καλά καλά να μη μπορώ να πατήσω απ τις λάσπες και το μόνο που μου έμενε ήταν η συντεταγμένη υποχώρηση. Απο μπροστά να σπρώχνει το αμόρε κι εγώ να προσπαθώ να κουμαντάρω μη μας πέσει γιατί ακόμα εκεί θα μέναμε Τσουκουτσουκου γλιτώσαμε το ρεζίλι και πήραμε το δρομο για το επόμενο πάσο που κι αυτό ήταν κλειστό.
Δεν πτοούμαστε όμως, ξαναματαλάζουμε πλάνα και οδεύουμε προς τις διαδρομές του tour de france
και του πανέμορφου φαραγγιού που ίσα ίσα χωράει ενα αυτοκίνητο στο δρόμο σκαμένο μέσα στο βουνο
Το μοτοσυκλετιστικό ταξίδι οδευε στο τέλος, μιας και η διανυκτέρευση είχε κανονιστεί στο γραφικό Perpignan για λίγο πολιτισμό.
Απο δώ και κάτω το κείμενο αφορά μόνο δίτροχους, cavallino σταμάτα
Η όλη εμπειρία ήταν καταρχή μοναδική για κάποιον που μέχρι τώρα ταξίδευε με ποταμόπλοιο. Δε θα μπορούσα να φανταστώ αυτές τις διαδρομές με αμάξι. Η επαφή που έχεις με τη φύση είναι μοναδική και το ίδιο σχολίασε και η Πολύ πιο κουραστικά προφανώς, ειδικά σε σφιχτές διαδρομές το δικάβαλο ειναι εξουθενωτικό και η χοντάρα ένοιωθε λίγο άβολα (υπήρχαν φουρκέτες που θα δυσκολευόσουν με ποδήλατο, πόσο μάλλον με δικάβαλη φορτωμένη 
) οι περιορισμένοι χώροι θέλουν πολύ καλη οργάνωση (και πάλι βέβαια είναι πρόβλημα με το τί κάνεις όλα τα συμπράγκαλα κάθε φορά που θες απλά να περπατήσεις λίγο σε μια πόλη ή να κάνεις κάποια δραστηριότητα-->trekking πχ) και υποχρεωτικά τα side bags που θα μου τα δώσει ο otso προσφορά
Το GPS δεν το πολυχρειάστηκα για να ειμαι ειλικρινής, με βολεύαν πολύ περισσότερο οι χάρτες.
Ο γυρισμός ήταν hardcorιά, μιας και αποφάσισα να το πάρω σερι κι όσο πάει. Ξύπνημα 6¨30, on the road στις 8 και αυτή τη φορά πλήρωσα το πλημμελές αμπαλάρισμα, αφού έχασα ένα αδιάβροχο παντελόνι και τα αθλητικά μου κάπου στον αυτοκινητόδρομο. Φτάνω Παρίσι απογευματάκι κατά τις 6 κια λέω σκάρτα 500 χλμ ειναι το χω. Αμ δε θα ταν τόσο απλό. Η αλυσίδα πλεόν είχε κλατάρει εντελώς κι εκεί που πήγαινα μα 150-160 πλέον άρχισε να κλωτσάει. Σταδιακά έριχνα ταχύτητα γιατί οι κραδασμοί ήταν πολύ έντονοι (έφτασα Ρόττερνταμ με 80) αλλά το πρόβλημα δεν ήταν αυτό. Μετά την Lille είχε πέσει το σκοτάδι, και μαζί και η θερμοκρασία στους 3 
Tί σόι τριφτηδες θα είμασταν αμα κωλώναμε με κάτι τέτοια, ή όπως θα έλεγε κι ο g
ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΠΡΟΧΩΡΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
Για να μην τα πολυλογώ, έφτασα σε σημείο να λέω ότι για να σταματήσω θα πρέπει να βρώ τοίχο να ακουμπήσω γιατι φοβόμουν ότι τα πόδια μου θα παραλύσουν. Το μόνο που με έσωσε ήταν τα θερμενόμενα grip και τα διπλά γάντια με τα ισοθερμικά.
over and out
Ενεκα της βάσης εξόρμησης εκ Βαρκελώνης, η επιλογή ήταν μάλλον προφανής: Μια γυροβολιά στα Πυρηναία.
Είναι η πρώτη φορά που δεν είχα καθόλου χρόνο να προετοιμαστώ για ταξίδι και δεί για ένα ταξίδι σε μέρος και με μέσο που δεν είχα ξαναεπιχειρήσει, αλλά η όλη φάση με είχε γεμίσει για πρώτη φορά με το "αγχος" του πρωτάρη που είχα καιρό να νοιώσω για ταξίδι
Παραλαβή της μοτο απ το συνεργείο την Παρασκευή αμέσως μόλις πάτησα πόδι στη στεριά (την είχα πάει να μου κοιτάξει ένα τρέμουλο στα φρένα-->ευτυχώς είχα προλάβει να της κάνω γύρω στα 1000 χιλιόμετρα πριν φύγω) και προετοιμασία το Σάββατο με σκοπό να καταλήξω στο τί θα πάρω, πώς θα ντυθώ και πώς θα ταξιδέψω. Αποφασιζω επίσης να αγοράσω ένα έξτρα αδιάβροχο και καινούργια παπούτσα για το φόβο της βροχής (δεν πολύ χρειάστηκαν, άσε που κάηκαν ελαφρώς αμφότερα
)Αποφασίζω τελικά να κλείσω ένα ξενοδοχείο στο Clermont Ferrand που ήταν χοντρικά στο μέσο της διαδρομής μιας και δεν είχα εμπΥρια με το πόσο θα άντεχα καβάλα στο άτι (να σημειώσω οτι κατάφερα και τα έκανα ποτάνα στο booking μιας και για κάποιο αδιόρατο λόγο έκλεισα για κάποιον άλλο μήνα μιας άλλης χρονιάς...
Μέσω του site δεν άλλαζε, μιας και ήταν το φτηνό δωμάτιο, αλλά επιστράτευσα τα γαλλικά μου και τη γοητεία μου και η ρεσεψιονιστ δε μου χάλασε χατίρι
), προγραμματισμος της διαδρομής στο GPS που μου παραχώρησε ο συνάδελφος, πακετάρισμα ενος back pack με το λαπτοπ της δουλειάς, δυο κοντομάνικα, σωβρακοφανέλες ΜΙΝΕΡΒΑ και κάλτσες κατασπρες, γέμισμα το παγούρι με νερό, μπανάνες μήλα και μπισκότα παπαδοπούλου, φόρτισμα φωτογραφικής και τέλος λάδωμα αλυσίδας. Καταφέρνω να πέσω για ύπνο οχι πολυ αργά, αλλά δεν είχε και ιδιαίτερη σημασία τελικά, μιας κι όλο το βράδυ στριφογύριζα απ την ένταση. Κατά τις 6 τελικά σηκώνομαι μιας και δεν είχε νόημα η ξάπλα χωρίς ύπνο. Τσεκάρω λίγο καιρό, λιακάδα με δόντια και αποφασίζω να ντυθω βαριά. τζιν και φούτερ κι απο πάνω το παντελόνι και το μπουφάν της μηχανής. Wise decission που λένε και στο χωριό μου, καθώς για 4-5 ώρες είχα θερμοκρασίες κάτω απ το 0
Κατεβαίνω με τα υπάρχοντα και προσπαθώ να τα βολέψω. Το backpack χωρεσε μαζί με τα αθλητικά στη μπακαζιέρα, και τα υπόλοιπα τα έκανα ένα μπογο με το αδιάβροχο και τα έπιασα με το δίχτυ στη σέλα. Προς ώρας φάνηκε αρκετά σταθερό, η πρώτη στάση θα ήταν άλλωστε σύντομη για τσεκάρισμα.Κάνω το σταυρό μου
και 7 η ώρα on the road ο δικός σου. Κυριακή πρωί, κίνηση μηδέν και σε λιγότερο απο ώρα βρίσκομαι Βέλγιο. Στάση στο πρώτο βενζινάδικο για τσεκάρισμα κι ένα καφέ μιας και δεν δέησα να πιώ στο σπίτι. Το πακετάρισμα είχε κάποιες μικρές διαρροές μιας και το αδιάβροχο άρχισε να χορεύει, αλλά γενικά όλα καλά
Εχοντας πλέον πιει και το καφεδάκι, ξεθαρεύω και ανεβάζω ρυθμό. Η μηχανή ειναι πραγματική απόλαυση στον αυτοκινητόδρομο, απίστευτα σταθερή και έχοντας σαν ταχύτητα βάσης τα 140 τα χιλιόμετρα αρχίζουν σιγά σιγά να μαζεύονται. Πρώτες εντυπώσεις σε σχέση με την CBR: πολύ πιο ξεκούραστη θέση οδήγησης, πιο ευθύβολη και κυρίως πιο άνετη ανάρτηση. Μου έκανε ιδιαίτερα αίσθηση η διαφορά στο πώς σιδέρωνε το μπροστινό σύστημα το δρόμο σε σχέση με το CBR. Μην έχοντας ακόμα εμπυρία με πραγματικές καταναλώσεις, βλέπω ότι το πρώτο ντεπόζιτο που έγινε με ταχύτητες κάτω απ τα 160 ( το Vtec μπαίνει σε αυτή την ταχύτητα) δίνει λίγο πάνω απο 7L/100km.
Not bad, λίγο πιο τσιμπημένο απ το CBR, αλλά πλέον είχα ξεθαρέψει και με έτρωγε να το πιέσω. Με το που μπήκα Γαλλία, ο ρυθμός ανέβηκε κατακορυφα, πλέον πηγαίναμε σταθερά 170-180. Στάση στο βενζινάδικο και μου έρχεται μυρωδιά καμένου πλαστικού. Λέω οι εξατμίσεις θα ζεσταίνουν τα φερινΓκ. Τσεκάρω, δε βλέπω κάτι περίεργο, μου μύριζε και το πλαστικό απο κάπου απ την εξάτμιση, λέω αυτό είναι. Δεύτερο καφεδάκι της ημέρας και εκεί που αράζω σταυροπόδι
Tα αδιάβροχα ολοκαίνουργια μποτάκια μου είχαν γίνει γκαμπριολέΞενέρωσα αρκετά έως πολύ, αλλά τουλάχιστον δεν έβρεχε
Βουρ στο ψητό και σε λιγότερο απο 4 ώρες τρώω το μοναδικό μποτιλιάρισμα στον περιφεριακό του παρισιού. Οι γάλλοι όμως επιτρέπουν τις διηθήσεις και μάλιστα όλοι σχεδόν οι οδηγοί σε διευκολύνουν όσο μπορούν, οποτε ξεμπλέκουμε σχετικα γρήγορα και συνεχίζουμε στον Ε71 με τελικό προορισμό το ξενοδοχείο. Εχουν μείνει περίπου 400 χιλιόμετρα κι αποφασίζω να ανεβάσω κι άλλο ρυθμό. Είμαι ψιλοέγκαβλος με το VFR, να το ομολογήσω, ταξιδεύει τέλεια, ακούγεται ακόμα πιο τέλεια, ο δρόμος είανι εντελώς άδειος (απαγορευτικό οι νταλικες κυριακάτικο ) ο καιρός ιδανικός, άπνοια, λιακάδα και θερμοκρασίες γύρω στους 20, ζώ ένα όνειρο. Τα τελευταία 300 χιλιόμετρα γίναν με μάλλον αντικοινωνικές® ταχύτητες και η κατανάλωση κοντράριζε HF με πεμβε-->10ράκια Φτάνω στο ξενοδοχείο καθόλου κουρασμένος, άνετα θα μπορούσα να κάνω άλλα δυο ντεπόζιτα σκέφτομαι, αλλά ευκαιρία να ξεκουραστούμε και να κάνουμε μια βολτούλα στην πόλη, η οποία αποδείχτηκε πολύ συμπαθητική και με φίλεψε κι ένα υπέροχο περκεράκι συνοδεία languedoc. Eπιστροφή σχετικά νωρίς, λάδωμα αλυσίδας και λήξις με συνοπτικές διαδικασίες μέχρι το επόμενο πρωί που αποφασίζω να μην βάλω ξυπνητήρι.
Κατά τις 9 βρίσκομαι καβάλα στον Ε75 με πρώτο προγραμματισμένο προορισμό το περιβόητο viaduct du millau
(ένα διαβασματάκι αξίζει γι αυτό το κόσμημα της μηχανικής btw : https://en.wikipedia.org/wiki/Millau_Viaduct )
Διάλλειμα για καφέ (δυστυχώς η καφετέρια δεν έχει καθόλου θέα στη γέφυρα) και η ανάγκη να πάω προς νερού μου στάθηκε καταλυτική για το ταξίδι. Ζητάω απο κάτι μπαρμπαδέλια να μου προσέξουν λίγο τα συμπράγκαλα και επιστρέφοντας μου πιάνουν την κουβέντα στα γαλλικά. Μόλις του έδειξα το μοτοσακό μου λέει ολλανδός είσαι?? Λέω μένω ολλανδία χρόνια και γυρίζουμε το μπιριμπιρι στα ολλανδικά
Ο τυπάς μηχανόβιος, εσερνε με το τρέηλερ στο Land Cruiser το πεμβέ του κάτω στο εξοχικό του για να ετοιμαστεί για τη σεζόν. Λέω εσύ είσαι δικός μου, τα ξέρεις καλά τα Πυρηναία?? Γελάει, βγάζω σημειωματάριο και κρατάω roadbook Τους κερνάω τον καφέ και παίρνω πάλι τους δρόμους.
Θυμόμουν αχνά την διαδρομή σαν έναν ωραίο ορεινό στριφτερό αυτοκινητόδρομο μιας και τον είχα κάνει στην αντίθετη κατεύθυνση με την ΕΥΑ γυρίζοντας απο ένα συνέδριο στην Σεβίλη πριν απο 7
χρόνια, αλλά όταν άρχισε το στρίψιμο κατάλαβα πόσο πιο ενδιαφέρον ήταν με το VFR Πρέπει να ειναι απ τις πιο ενδιαφέρουσες διαδρομές που έχω κάνει σε αυτοκινητόδρομο, με τέλεια άσφαλτο, ελάχιστη κίνηση (τυχερός εδώ,μιας και εχει αρκετό φορτηγομάνι και τουρίστες εν γένει) και με τέλειο καιρό (εδώ είχα τις μνήμες απ το προηγούμενο ταξίδι που είχα φάει το χείροτερο πλευρικό άνεμο για πάνω απο 400 με βροχή και φορτηγά που θυμάμαι ever )Mετά το Montpelier, αποφασίζω να βγώ για λίγο απ τον αυτοκινητόδρομο και να περάσω απ την Leucate, μια περιοχή που μοιάζει πάρα πολή με την Λευκάδα! Καφεδάκι, αλλά τα περισσότερα κλειστά, μιας και μόλις έχει αρχίσει η σεζόν.
Ξαναπιάνω τον αυτοκινητόδρομο και σε λίγο βρίσκομαι στα σύνορα με την Ισπανία. Ωραίο πράγμα να έχεις μηχανή btw, πηδάς όλες τις ουρές ενεκα συνοριακών ελέγχων
Στάση για βενζίνα λίγο πριν την Βαρκελώνη και στο κλασσικό τσεκάρισμα της μηχανής μου γουρλώνουν τα μάτια
Λέω δεν είναι δυνατόν, κάνουν πουλάκια τα μάτια μου
Σκουπίζω, πατάω φρένο ολα φαινόταν καλά. Τι σκατα να κάνω, το σπίτι ειναι λιγότερο απο 50 χλμ, ο καιρός άρχισε να μαυρίζει, ξαναπατάω φρένο, το σκέφτομαι και λέω θα ξεκινήσω μετα φόβου θεού και θα φτάσω. Λέω στη κοπελιά μου να βρει μια αντιπροσωπία κοντά στο σπίτι, δαγκώνω ταυτότητες και φεύγω.Μετά απο μια σκάρτη ώρα άγχους παρκάρω έξω απ την αντιπροσωπία η οποια μόλις έκλεινε, αλλα το παιδι μου δίνει την κάρτα του υπεύθυνου του συνεργείου που ήταν λίγο παρακάτω και μου λέει να περάσω πρωι πρωί μόλις ανοίξουν να το δούνε. Μου λέει βέβαια ανήσυχος ότι μαρκούτσια ή κατανεμητής δεν παίζουν στο στοκ...
Πάμε για φαγητό γιατί με είχε κόψει η λόρδα στο μεταξύ και εκεί που τσάκιζα τα μπρόκολα με το ξυνολάχανο στο πουρουγουανό assador
μου έρχεται η έμπνευση: αποκλείεται να έχω ακόμα φρένο και υγρά με τόση διαρροή, είναι στάνταρ κα΄τι άλλο. Βγαίνω έξω με αναπτήρα, κοιτάω και όντως: Η δεξιά μπουκάλα την είχε ακούσει
Πρωί πρωί στα ΚΑΜΑΡΙΑ λοιπόν, την κοιτάει ο David, και επιβεβαιώνει. Μου λεει ειμαστε φουλ αυτή τη βδομάδα, μπορείς να έρθεις απο τρίτη? Λέω μεθαύριο φεύγω για Πυρηναία
Μιλάει με τον υπεύθυνο, και μου λέει θα σε βολέψουμε, την αφήνεις κι έρχεσαι αύριο βράδυ Αφού τον ευχαριστήσω για την εξυπηρέτηση και τα κοπλιμέντα (tu hablas castellano muy bien ) του ζητάω να μου αλλάξει και λαδάκια/φίλτρο και αποχαίρετω.Η επόμενη μέρα με βρίσκει στο passeig de Gracia στο Casa del Libro να ψωνίζω χάρτες Michelin και οδηγούς για πεζοπορίες στα Πυρηναία.
Το πλάνο στο μυαλό μου ήταν το εξής. Μιας και δεν ήθελα να τη ζορίσω, πρώτη φορά συνεπιβάτης σε σοβαρό ταξίδι σε μηχανή και με κακές μνήμες μιας και συγγενής της είχε σοβαρό ατύχημα, οδήγηση περίπου 200-300χλμ την μέρα και trekking στα βουνά. Με το υλικό στην χιπστεροτσάντα μου
κατεβαίνω παραλιακώς αράζω για zmoothie k μελέτη. Τεταρτη βραδάκι, παραλαμβάνω το καμάρι, ελαφρύτερος κατα 230€ (μάλλον τίμια τιμή)
Πέμπτη πρωί σημαίνει αναχώρηση. Είχε προηγηθεί αρκετή διαπραγμάτευση με το τί μπορούμε/πρεπει/θέλει να πάρουμε στην οποία τα logistics της μηχανής ήταν αμείλικτα
γι αυτό κι εγω πήρα ένα καραβίσιο παντελόνι για τα βουνά και μοναδικό μου ρούχο το κεβλαροτζιν της μηχανής με δυο tshirt και φούτερ Αφού καταφέρουμε να βολέψουμε σχεδόν τα πάντα σε tank bag και μπακαζιέρα, ξεκινάμε δειλά δειλά με σκοπό να καλύψουμε γύρω στα 250 χλμ περνώντας απο γνωστά χωριουδάκια στις παρυφές των πυρηναίων. Η διαδρομή θα περιελάμβανε τον υπερκλασσικό Ν-260https://www.google.nl/maps/dir/%CE%92%C ... !3e0?hl=el
Σε κάθε χωριουδάκι κάναμε και μια γυροβολιά με δοκιμές διαφόρων τοπικών λιχουδιών (morcilla, bull blanc,
bull negre, botifarra catalana ).
Ξενοδοχεία δεν είχαν κλειστεί, μιας και ήθελα λίγο να βολιδοσκοπήσω αντοχες κι έτσι στο Ripoll περάσαμε μια βόλτα απ το γραφείο τουρισμού, και μετά απο μερικά τηλεφωνα βρήκαμε έναν ξενώνα κοντά στην πρώτη διαδρομή.
Πρωινό ξύπνημα, άφημα των πραγμάτων στο ξενοδοχείο και μια εύκολη διαδρομή 10 χλμ στην Ισπανική εξοχή
Η επιστροφή κατα το μεσημέρι μας βρίσκει με ελαφρά ηλίαση κι εμένα προσωπικά με συγκαμα στα μπούτια ένεκα του τζιν της μηχανής
Αντιλαμβάνομαι λοιπόν οτι το μοντέλο "ντυνομαι μια κι έξω για πάσα νόσο και πάσα |λογοκρισία|" δεν πρόκειται να δουλέψει Ξαναματαπακετάρισμα στη μηχανή (κατα κάποιο περίεργο λόγο αναλόγως την ημέρα έκλεινε και δεν έκλεινε η μπαγκαζιέρα με τα ίδια πράγματα) και αναχώρηση μέσω του Ν-260 για την επόμενη διανυκτέρευση.
https://www.google.nl/maps/dir/%CE%92%C ... !3e0?hl=el
Η διαδρομη σε όλο της το μήκος είναι πανέμορφη, με καλό οδόστρωμα, ευτυχώς όχι πολύ κίνηση και κατα διαστήματα απαιτητική. Εχοντας ξεθαρρέψει λίγο, κινούμαστε πιο σβέλτα.
Η διανυκτέρευση τελικά αποφασίζεται να γίνει σε ενα μικρό χωριουδάκι κοντά στο Durro που θα ήταν η βάση της πρωινής πορείας. Αυτή τη φορά χρειάστηκε να πάρουμε την μηχανή για να προσεγγίσουμε τη διαδρομή, αλλά μετα το πάθημα της προηγούμενης μέρας, αποφασίσαμε να αφήσουμε την εξάρτηση στο ξενοδοχείο και να πάμε σιγά σιγά στον τόπο του εγκλήματος:
Εδώ να σημειώσω ότι δε μας εβγαινε ο χρόνος να επισκευτούμε το Benasque το οποίο αν και αρκετά τουριστικό είναι πολύ ομορφο.
Ξαναζάλωμα της Χοντάρας και αυτή τη μέρα είχαμε αρκετά πιο φιλοδοξο πλάνο:
https://www.google.nl/maps/dir/Barruera ... !3e0?hl=el
Πέρασμα των συνόρων και εν συνεχεία μέσω του D618 αφίξη στο Tarascon στο οποιο είχε κλειστεί ξενοδοχείο με συνοπτικές διαδικασίες με το φόβο της πασχαλινής εξόρμησης, μιας και τις προηγούμενες μέρες είχαμε φάει αρκετές φόλες μέχρι να βρουμε κατάλυμα.
Αυτή ηταν και η πιο δύσκολη μέρα του ταξιδιού μιας κι ενώ ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, το πέρασμα στα σύ΄νορα μας βρήκε με θερμοκρασίες λίγο πάνω απ το 0. Συνεχίσαμε απτόητοι μέχρι να μας πιάσει και μια καλή μπόρα, ευτυχώς σχετικά κοντά στο ξενοδοχείο
Αυτή ήταν και η μοναδική στιγμή που βραχήκαμε, κι όπως μάθαμε αργότερα είμασταν πραγματικά τυχεροί.Μετά την κούραση που φάγαμε, αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε 2 βραδιες στο χωριό μιας και το ξενοδοχείο μας άρεσε πάρα πολύ και να οργανώσουμε τις βόλτες με βάση αυτό.
Η επόμενη μέρα ήταν ίσως η απολαυστικότερη, μιας και περάσαμε απ τις ομορφότερες διαδρομές:
Στη διαδρομή βρήκαμε εναν ιδιοκτήτη εστιατορίου έλληνα στην καταγωγη που μου ζήτησε να του στείλω κάρτποσταλ όταν πάω ελλάδα και μία Ολλανδέζα σε ενα μικρό χωριουδάκι τέρμα θεού αρχές αλλάχ,
(πίσω απ την βουνοκορφή είναι τα ισπανικά σύνορα)
η οποια τα είχε παρατήσει ολα και είχε ανοίξει ξενοδοχείο εδώ και 7 χρονια. Μοτοσυκλετίστρια κι αυτή, έδωσε καλές συμβουλές για διαδρομές και μας περιμένει να ξαναπεράσουμε. Όλοι οι Ολλανδοί που ζουν εξω ειναι μια χαρά άνθρωποι, να το πώ το άχτι μου
Επιστροφή στο ξενοδοχείο και ξεκούραση, μιας και η επόμενη μέρα είχε κι αυτή πολλά χιλιόμετρα. To πλάνο έλεγε πέρασμα απο το Port de Pailhères, έξοδο στο Αxat και εν συνεχεία μέσω κάποιων περασματων του tour de France διάσχιση του Gorges de Galamus:
https://www.google.nl/maps/dir/Tarascon ... !3e0?hl=el
Τα πλάνα χρειάστηκε να προσαρμοστουν μιας και το πρώτο πάσο ήταν κλειστό
Εκει παρολιγο να γίνουμε ρόμπα δίχως επιστροφη. Βλέποντας τον δρόμο καθαρό και επειδή ειμαστε και off road, λέω θα περάσουμε απο δίπλα, τόσες ροδιές έχει. Κάνω κατόπτευση του εδάφους σαν άλλος cabala, βρίσκω την βέλτιστη διαδρομή, μπαινω αργα και σταθερά και μετα απο 50 μέτρα σπινιάρω στα βρύα και στις λειχήνες
. Μανουβρα να κάνω ούτε για αστείο, η μηχανή φορτωμένη, καλά καλά να μη μπορώ να πατήσω απ τις λάσπες και το μόνο που μου έμενε ήταν η συντεταγμένη υποχώρηση. Απο μπροστά να σπρώχνει το αμόρε κι εγώ να προσπαθώ να κουμαντάρω μη μας πέσει γιατί ακόμα εκεί θα μέναμε Τσουκουτσουκου γλιτώσαμε το ρεζίλι και πήραμε το δρομο για το επόμενο πάσο που κι αυτό ήταν κλειστό.Δεν πτοούμαστε όμως, ξαναματαλάζουμε πλάνα και οδεύουμε προς τις διαδρομές του tour de france
και του πανέμορφου φαραγγιού που ίσα ίσα χωράει ενα αυτοκίνητο στο δρόμο σκαμένο μέσα στο βουνο
Το μοτοσυκλετιστικό ταξίδι οδευε στο τέλος, μιας και η διανυκτέρευση είχε κανονιστεί στο γραφικό Perpignan για λίγο πολιτισμό.
Απο δώ και κάτω το κείμενο αφορά μόνο δίτροχους, cavallino σταμάτα
Η όλη εμπειρία ήταν καταρχή μοναδική για κάποιον που μέχρι τώρα ταξίδευε με ποταμόπλοιο. Δε θα μπορούσα να φανταστώ αυτές τις διαδρομές με αμάξι. Η επαφή που έχεις με τη φύση είναι μοναδική και το ίδιο σχολίασε και η
Πολύ πιο κουραστικά προφανώς, ειδικά σε σφιχτές διαδρομές το δικάβαλο ειναι εξουθενωτικό και η χοντάρα ένοιωθε λίγο άβολα (υπήρχαν φουρκέτες που θα δυσκολευόσουν με ποδήλατο, πόσο μάλλον με δικάβαλη φορτωμένη Το GPS δεν το πολυχρειάστηκα για να ειμαι ειλικρινής, με βολεύαν πολύ περισσότερο οι χάρτες.
Ο γυρισμός ήταν hardcorιά, μιας και αποφάσισα να το πάρω σερι κι όσο πάει. Ξύπνημα 6¨30, on the road στις 8 και αυτή τη φορά πλήρωσα το πλημμελές αμπαλάρισμα, αφού έχασα ένα αδιάβροχο παντελόνι και τα αθλητικά μου κάπου στον αυτοκινητόδρομο.
Φτάνω Παρίσι απογευματάκι κατά τις 6 κια λέω σκάρτα 500 χλμ ειναι το χω. Αμ δε θα ταν τόσο απλό. Η αλυσίδα πλεόν είχε κλατάρει εντελώς κι εκεί που πήγαινα μα 150-160 πλέον άρχισε να κλωτσάει. Σταδιακά έριχνα ταχύτητα γιατί οι κραδασμοί ήταν πολύ έντονοι (έφτασα Ρόττερνταμ με 80) αλλά το πρόβλημα δεν ήταν αυτό. Μετά την Lille είχε πέσει το σκοτάδι, και μαζί και η θερμοκρασία στους 3 Tί σόι τριφτηδες θα είμασταν αμα κωλώναμε με κάτι τέτοια, ή όπως θα έλεγε κι ο g
ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΠΡΟΧΩΡΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
Για να μην τα πολυλογώ, έφτασα σε σημείο να λέω ότι για να σταματήσω θα πρέπει να βρώ τοίχο να ακουμπήσω γιατι φοβόμουν ότι τα πόδια μου θα παραλύσουν. Το μόνο που με έσωσε ήταν τα θερμενόμενα grip και τα διπλά γάντια με τα ισοθερμικά.
over and out
