- 05 Σεπ 2014, 00:27
#1818
Tromso-LofotenΤο πρωινό εγερτήριο ήταν κάπως δύσκολο αυτή τη φορά. Μας είχε πιάσει και το παπάρισμα όλο το βράδυ όταν την πέσαμε, μιας και στο γυρισμό πετύχαμε για πρώτη φορά αστυνομία και την γλιτώσαμε στο τσακ. Στη μέση του πουθενά, σε roundabout μπάτσος ξαπλωμένος στο χορτάρι πρηνηδόν με το πιστολάκι να στοχεύει ευτυχώς στο αντίθετο ρεύμα.
Τράγιο είχαμε.
Καφεδάκι έξω απ την καμπίνα, δεύτερο καφεδάκι στο λιμάνι με τον Κώστα που είχε αράξει στο ξενοδοχείο από νωρίτερα και επιτέλους αναχώρηση για τα λοφότεν. We waren benieuwd που λένε και οι Χολλανδοί. Για να φτάσουμε στα νησιά υπήρχαν δύο κύριες εναλλακτικές διαδρομές, μία δια θαλάσσης και η δεύτερη μέσω της καινούργιας γέφυρας που ενώνει τα λοφότεν με την ξηρά.
Χρονικά έρχονταν η μία η άλλη, αλλά ως επιτελεύς του διαθαλασσέως είχα βρει κατά το ψάξιμο ότι η συγκεκριμένη περιοχή βόρεια των νησιών είναι καταφύγιο φαλαινών. Χρόνο για σαφάρι δυστυχώς δεν είχαμε (πρέπει να αφιερώσεις σχεδόν μια μέρα) αλλά το καραβάκι που φεύγει απ το Gryllefjord και καταλήγει στις Adenes πέρναγε απ την ίδια ακριβώς περιοχή, οπότε με λίγη τύχη, μ ένα τσάρο δυο πρεζόνια. Η συγκεκριμένη ακτοπλοϊκή γραμμή λειτουργεί κυρίως για τουριστικούς λόγους και μόνο για λίγους μήνες το καλοκαίρι.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι μεταξύ Tromso και ferry μεσολαβούσαν κάμποσα χιλιόμετρα, ο πρωινός καφές είχε διαρκέσει ως συνήθως παραπάνω και έπρεπε πάση θυσία να προλάβουμε το πρωινό δρομολόγιο, αλλιώς χάναμε όλη την μέρα. Το GPS υπολόγιζε χρόνο άφιξης μετά την αναχώρηση του παποριου, και για πρώτη φορά, όρια και λοιπές τυπικότητες συνδέθηκαν με κάιρο, καθοδόν για το Gryllefjord ακολουθώντας τον RV86, μια μαγευτική διαδρομή ειδκά προς το τέλος.
Το fjord ξεπρόβαλε πίσω απ τις κορδέλες του βουνού και πλέον δεν αναρωτιόμασταν γιατί η γραμμή κλείνει το χειμώνα, μιας κι ο δρόμος με τα χιόνια γίνεται σίγουρα αδιάβατος. Τελικα φτάνουμε αρκετά νωρίτερα έχοντας προσπεράσει κάμποσους gezellig ολλανδούς με τροχόσπιτα ή άνευ.
Αφού κόψαμε το τσουχτερό εισιτήριο (120€) επιβιβαζόμαστε σε ένα περίεργο κατασκεύασμα που κατάφερνε με ένα περίεργο τρόπο να παίρνει επικές κλίσεις (τουλάχιστον 27 μοίρες, μετρημένες με πιστοποιημένο μοιρογνωμόνιο) με ανύπαρκτο κύμα.
Καθ όλη την διάρκεια με είχε λούσει κρύος ιδρώτας για το αν η Ευα έπαιζε συγκρουόμενα στο γκαράζ. (ελα δε θέλω κακεντρέχιες για το χειρόφρενο)
Αποφασίσαμε να αράξουμε στο κατάστρωμα για να απολαύσουμε η θεά, μιας και περνάγαμε κοντά από φιορδ πριν βγούμε στα ανοικτά. Ήλιος με δόντια βέβαια, μή σας ξεγελά ο Ιούνης. Μετά από περίπου δύο ώρες φτάσαμε στις Adenes.
Φάλαινα δυστυχώς δεν είδαμε, εκτός απ τον Κώστα που διατείνεται ότι είδε ένα μαύρο πράγμα να αναδύεται και να εξαφανίζεται, Σημειώνω ότι στο κατάστρωμα είχε κάνει την εμφάνισή του ένα μπουκάλι ουίσκι, οπότε οποιαδήποτε μαρτυρία ελέγχεται.
Αποβίβαση λοιπόν, και με τον Charmak στα decks να χώνει Καββαδία, ξεκινάμε την περιήγηση στο βοριότερο νησί του συμπλέγματος, το Andoya. Επιλέγουμε να ακολουθήσουμε την βόρεια διαδρομή κατα μήκος του FV946 η οποία ήταν και σημειωμένη ως γραφική στον οδικό άτλαντα που είχαμε. Σε αυτό το σημείο να πω ότι καλό το GPS αλλά η χρήση ενός καλού χάρτη ειδικά όταν θες να έχεις την εποπτεία για να σχεδιάσεις βοηθάει πολύ. Επίσης ο χάρτης της Michelin έχει πάντα σημειωμένες με πράσινο τις ενδιαφέρουσες οδηγικά διαδρομές. Είχα ξαναχρησιμοποιήσει χάρτη της στη Σκωτία και όντως ό,τι προτείνει μετράει.
Δεν είχαμα καλά καλά ξεκινήσει και μετά από κανα μισάωρο βρισκόμαστε μπροστά σε μια μοναδική παραλία. Το τοπίο καλεί για φωτογράφιση.
Απέναντι απ την παραλία υπήρχε κάμπινγκ με θερμαινόμενες πισίνες όπου μπορούσες να χαλαρώσεις με θέα το ηλιοβασίλεμα (τρόπος του λέγειν) στον ωκεανό.
Αλλά επειδή η παρέα έχει άντρες κι όχι μπαρμπούτσαλα, ένα μπανιο πάνω απ τον αρκτικό κύκλο είναι πιο ενδιαφέρουσα πρόκληση απ την ζεστή γούρνα. Αφού του επίδοξου χειμερινος κολυμβητή του θέρους του έγινε τσουτσούνι φάντασμα, επιστρατεύσαμε ό,τι πετσέτα είχαμε στο αμάξι και αναχωρήσαμε.
Λίγο πιο κάτω βρεθήκαμε σε απόσταση βολής από έναν απ τους χιλιάδες φάρους της Νορβηγίας και μπορέσαμε να βγάλουμε φωτο.
Εχει πλέον μεσημεριάσει (προς τις 16:00) και η πείνα έχει ζώσει τα παλικάρια. Προσπαθούμε να κάνουμε υπομονή όμως μέχρι να βρούμε κάτι γουστόζικο να δοκιμάσουμε τις τοπικές σπεσιαλιτέ, κι έτσι καταλήγουμε σε ένα συμπαθητικό ξενοδοχείο-εστιατόριο δίπλα στη θάλασσα. Το μενού έχει απ όλα, φάλαινα, μπακαλιάρο, ελάφι και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η Νορβηγική κουζίνα έχει πράγματα να πει.
Με γεμάτες τις μπαταρίες και αλαφρωμένο το πορτοφόλι, καταλήγουμε στο Sortland, όπου είχαμε κάνει και την μοναδική κράτηση του ταξιδιού, μιας και πιστεύαμε ότι η άνοδος προς Tromso θα μας έπαιρνε όλη την προηγούμενη νύχτα, οπότε το τελευταίο που θέλαμε αυτή την στιγμή ήταν να ψάχναμε για κατάλυμα. Αφού ξεφορτώσαμε τα πράγματα στο hostel και φτιαξαμε τον 6 καφέ της ημέρας, φύγαμε για όπου μας πάει ο ήλιος του μεσονυκτίου.
Ο Σαρμαδάκος είχε ξετρυπώσει από τον οδηγό του Lonely Planet ένα μονοπάτι στο βορειότερο τμήμα του νησιού Langoya το οποίο συνδέει το Sto με το Nyksund. Μέσω αυτής της διαδρομής, οι μαθητές τα παλιά χρόνια πήγαιναν σχολείο, όπως μάθαμε αργότερα απ τους ντόπιους. Αφού επιβεβαιώσαμε ότι απο εκεί θα έχουμε απρόσκοπτη θέα του ήλιου, με σύμμαχο το αεράκι οι Έλληνες εξορμούν στας εξοχάς. Αφού φτάσαμε στο Sto, αρχίσαμε να ψάχνουμε για το μονοπάτι.
Στο τέλος του χωριού υπάρχει ένα κάμπινγκ, η ώρα ήταν όμως περασμένη, αλλά κάνω μια απόπειρα κι ένας τυπάκος εμφανίζεται αγουροξυπνημένος. Του εξηγούμε τί ψάχνουμε κι αμέσως μας δίνει ένα φυλλάδιο με πληροφορίες για τη διαδρομή. Γενικά, όποια επαφή είχαμε με επίσημους ή μή εκπρόσωπους του τουριστικού τομέα της Νορβηγίας ήταν άψογη, πέραν των τυπικών υποχρεώσεων, είτε ήταν τα κατα τόπους τουριστικά γραφεία (τα οποία υπάρχουν παντού ) είτε ιδιώτες.
Έχοντας στα χέρια μας μια πιο αναλυτική περιγραφή της διαδρομής με τα διάφορα check points ξεκινάμε το περπάτημα ζαλωμένοι ουίσκια, κονιά, μπισκότα και pipes©
Μετά από κανα δυο χιλιόμετρα πετυχαίνουμε μια καταπληκτική παραλία, κόντευε και μεσάνυχτα οπότε είπαμε να την αράξουμε.
Αυτό το συναίσθημα της απόλυτης απομόνωσης, δυστυχώς δεν μπορώ να σας το μεταφέρω μέσα απ τα κείμενα μου. Για κάποιο λόγο νοιώθεις τόσο αποκομμένος σε αυτό το μέρος του κόσμου, σαν να μην υπάρχει άνθρωπος δίπλα σου... Απίστευτη γαλήνη, ο ήλιος να κρέμεται πάνω απ τον ορίζοντα και να μην λέει να πέσει κι εγώ σε μια γωνιά να πινω ουισκι...
Ολότελα ξεχασμένοι και συνεπαρμένοι απ το θέαμα, είχαμε σκορπίσει στην παραλία χαζεύοντας τα γλαροπούλια που γυρνόφερναν το φάρο.
Τα σύννεφα όμως δε μας έκαναν την χάρη και το φώς άρχισε να πέφτει, κι εμείς μην έχοντας πάρει φακούς μαζί μας έπρεπε σιγά σιγά να αριβάρουμε.
Φτάνοντας ασφαλείς πίσω στο αμάξι, ξεθεωμένοι αλλά πλήρως ικανοποιημένοι απ την αναπάντεχα καλή επιλογή, έπεσε η ιδέα να πάμε να δούμε τί σκατά είναι αυτό το Nyksund.
Το Nyksund ήταν κατά κάποιο τρόπο η Μέκκα του ταξιδίου μας. Όταν κάναμε την προετοιμασία ο Κώστας είχε αναλάβει να κλείσει το ξενοδοχείο στα Λοφότεν. Του είχα στείλει διάφορα λινκς, και ανάμεσα στις επιλογές ήταν κι ένα ξενοδοχείο σε ένα χωριό με όλους κι όλους 15 κατοίκους. Τανταααν Η τιμή όμως ήταν απαγορευτική για το μπάτζετ μας και η τοποθεσία όχι ιδανική οπότε είχε απορριφθεί.
Η ώρα ήταν ήδη αργάμισι, είμασταν όλοι κομμάτια και το ξενοδοχείο γύρω στη μία ώρα οδήγηση, αλλά το να δούμε ένα εγκαταλελημμένο μέχρι πρότεινος χωριό στο οποίο ρεύμα ξαναπήγε πρίν από λίγα χρόνια φάνταζε απείρως πιο δελεαστικό απ την αγκαλιά του μορφέα.
Μετά από καμιά 20 ρια χλμ στριφτερής διαδρομής και καμια 10ριά χλμ βατού χωματόδρομου παρκάρουμε μπροστά στην κεντρική πλατεία. Το χωριό έβγαζε ένα απόκοσμο συναίσθημα, συνδιασμός των εγκαταλελημένων σπιτιών και του λυκόφωτος. Τα χαρακτηριστικά ξύλινα σπίτια των ψαράδων δίνουν έμπνευση για φωτογραφία με το καθρέπτισμά τους στον κολπίσκο του λιμανιού.
Μπαίνοντας στο μπαρ αντικρίζουμε την Γιαπωνέζα ιδιοκτήτρια με τον Νορβηγό άντρα της. Μέσα ήταν άλλες 2 παρέες, πιάσαμε ένα τραπεζάκι κι εμείς και πήραμε μια γύρα μπύρες. Σε κάποια φάση πιάνω την κουβέντα [edit mod] φέρνω χάρτες και οδηγούς κι αρχίζουν να μας δίνουν inside info για το τί και πως πρέπει αν δούμε στα Lofoten. Η ώρα περνά ευχάριστα το μπάρ όμως έπρεπε να κλείσει. Κάπου εδώ τελειώνει η βραδιά-ΝΟΤ.
Ένας απ την παρέα ρίχνει την πρόταση να πάμε όλοι σπίτι του για να ανάψουμε φωτιά, μιας και τις προηγούμενες μέρες δεν τα είχαν καταφέρει. Δεν υπήρχε περίπτωση προφανώς να πούμε όχι, αλλά πριν πάμε, η ανηψιά του με τις φίλες της μας έκαναν μια ξενάγηση στο χωριό. Στην κορυφή του λόφου βρήκαμε ό,τι είχε απομείνει απ το εγκαταλελημμένο σχολείο στο οποίο έρχονταν και οι μαθητές απ το Sto. Περιστασιακά στο χωριό κατοικούν διάφοροι περίεργοι τύποι, ανάμμεσά τους κι ένας Γερμανός φανατικός συλλέκτης αντικειμένων του 2ου παγκοσμίου πολέμου και σκελετών κι ένας γνωστός ράπερ της Νορβηγίας ο οποίος έχει στήσει και το στούντιό του.
Μετά την σύντομη βόλτα καταλήγουμε γύρω απ τη φωτιά να συζητάμε για τα πάντα, με συνοδεία μπύρας και ξεραμένου cod (stockfish).
Mέχρι τώρα το βλέπαμε κρεμασμένο σε ξύλινες κατασκευές παντού, είχε έρθει η ώρα να το δοκιμάσουμε. Είναι υπερβολικά αλμυρό και σκληρό, τέλειος μεζές για τα μπυρόνια. Εεπ, η λέξη stockfish έρχεται απ το ολλανδικό stokvis, που υποδηλώνει και τον τρόπο με τον οποίον το ψάρι ξεραίνεται. Το συγκεκριμένο είναι και από τα σημαντικότερα εξαγωγιμα προϊόντα της Νορβηγίας ανα τους αιώνες, πολύ πριν βρουν τον μαύρο χρυσό. Η εποχή που το ξεραίνουν είναι περίπου απ τον φλεβάρη μέχρι και τέλος ιούνη, αυτά που βλέπαμε εμείς πλέον ήταν έτοιμα να μαζευτούν. Λόγω του ιδιαίτερου κλίματος, το stokvis από τα Λοφότεν θεωρείται κορυφαίο.
Αρκετά με τα λαογραφικά όμως, η ώρα έχει πάει 06:00 και σιγά σιγά η βραδιά φτάνει στο τέλος της. Αφού ανταλλάξουμε διευθύνσεις και ευχαριστώντας τους για τις μοναδικές στιγμές που μας χάρισαν, δίνοντας υπόσχεση να επιστρέψουμε, αλλά αυτή τη φορά το χειμώνα, παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού. Δεν προβλέπεται ύπνος για σήμερα, τσάμπα κλείσαμε το hostel.
Τέλος 2ου μέρους.
).
τωρα γραψε για χωρα Βασκων 
και αλλα ταξιδια
.
