Re: Classic Lancia
Δημοσιεύτηκε: 29 Σεπ 2016, 18:16
Με αφορμή το θέμα για τις Διαφορές μεταξύ διατάξεων κινητήρων ξαναδιάβαζα κάτι για τον V6, και έγραψα ένα αφιερωματάκι για την ιστορία του που νομίζω ότι κολλάει καλύτερα σε αυτό το θέμα της μεγάλης και άλλοτε τρανής Lancia.
Εξακύλινδρος σε V λοιπόν, ο οποίος θεωρούνταν από καθηγητές και θεωρητικούς ως μία διάταξη με απαράδεκτα πολλούς κραδασμούς για να χρησιμοποιηθεί ως κινητήρας αυτοκινήτου. Aρχές του 20ου αιώνα έγιναν προσπάθειες για σχεδιασμό V6 αλλά δεν ήταν κάτι παραπάνω ώστε να γίνει μαζική η ιδέα του V6 στην αυτοκινητοβιομηχανία. Η πρώτη επιστημονική αναφορά του V6 με 60ο περιεχόμενη γωνία έγινε το 1939 από τον καθηγητή Hans Schron. Λίγο αργότερα το 1943 άρχισε να καταπιάνεται με την ιδέα του V6 o Francesco de Virgilio, ένας εκπληκτικός μηχανικός της Lancia, ταγμένος για όλη την καριέρα του στη Lancia, που μόλις είχε τελειώσει το πολυτεχνείο του Τορίνο. Η Lancia είχε ιστορία και παλιότερα με V κινητήρες πάντως. To 1917 ένας V12 50ο 25.000cc για αεροπορική χρήση, το 1922 ένας V4 13o για τη Lambda,ένας V8 14o για την Tricappa και αρκετοί ακόμη.
Ο de Virgilio πριν την ενασχόληση του με τον V6, δεν είχε σχεδιάσει ποτέ του κινητήρα! Σχεδιάσε λοιπόν πρώτα σε χαρτί το 1944 τον V6 του με περιεχόμενη γωνία 45ο. Την επόμενη χρονιά, το 1945, ο κινητήρας πήρε σάρκα και οστά και δούλεψε για πρώτη φορά, αλλά είχε ακόμη θέματα κραδασμών για να τελειοποιηθεί. Πολλές απ’ τις λεπτομέρειες του πάντως πέρασαν στον κινητήρα παραγωγής με τον οποίο λανσαρίστηκε η Lancia Aurelia B10 τον Απρίλιο του 1950, και ο οποίος είχε εν τέλει περιεχόμενη γωνία 60ο.
Για να προκύψει αυτός ο V6 60o, ο de Virgilio χρησιμοποίησε διανυσματική ανάλυση , και συγκεκριμένα διανύσματα ροπών του κάθε κυλίνδrου ως προς τους άλλους με βάση τα οποία προκύπτει ένα κλειστό πολύγωνο και άρα ισορροπία. [Είναι σχετικά πολύπλοκο οπότε δεν νομίζω ότι είναι σκόπιμες οι λεπτομέρειες]. Eπιλέχθηκαν σχετικά βαριά αντίβαρα στον στροφαλοφόρο για ισορροπία 1ης τάξης και μαλακές βάσεις μηχανής ώστε να απορροφούν όσο το δυνατόν περισσότερους κραδασμούς 2ης τάξης, χωρίς χρήση αντικραδασμικών αξόνων. Ο πρώτος λοιπόν V6 σε αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής είχε χωρητικότητα 1754cc (70x76mm) με απόδοση 56ps και συμπίεση 6.85, στροφαλοφόρο με 4 κομβία βάσης και 6 μπιελών και firing intervals 120o. Το μεγάλο του προσόν φυσικά ήταν ότι λόγω διάταξης ήταν 15cm κοντύτερος από έναν αντίστοιχης απόδοσης εξακύλινδρου εν σειρά, και έτσι μπορούσε να τοποθετηθεί εγκάρσια ώστε να βολεύει ένα προσθιοκίνητο όχημα όπως η Aurelia, και επιπλέον να μην έχει θέματα στρεπτικών κραδασμών λόγω μακρύτερου στροφαλοφόρου. Ζύγιζε 150kg με μπλοκ ελαφρού κράματος και αλουμινένιες κεφαλές. O λόγος που ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθεί ελαφρό κράμα, ήταν ότι το μπλοκ του V6 δέχεται μικρότερες δυνάμεις σε σχέση με έναν αντίστοιχο εν σειρά. Τα μειονεκτήματά του ήταν ότι ήταν ακριβότερος, λιγότερο αποδοτικός και πιο πολύπλοκος σε σχέση με έναν 6κύλινδρο εν σειρά. Έπρεπε να έρθει ο ηλεκτρονικά ελεγχόμενος ψεκασμός ώστε να υπάρχει εξίσωση της απόδοση των V6 με τους straight6, και μετά το 1970 με τα cnc κατασκευαστικά μειώθηκε και το κόστος τους. O ισχυρότερος V6 σε αυτοκίνητο παραγωγής εκείνης της εποχής ήταν της coupe εκδοχής της Aurelia, που στην 3η της σειρά το 1953, έφτασε τα 2451cc και απόδοση 118ps με συμπίεση 8.4.
To πιο ωραίο στην ιστορία του V6 είναι ότι βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Ένας μηχανικός σε μία σχετικά μικρή εταιρία όπως ήταν η Lancia μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Και η ίδια εταιρία αντίστοιχα συντάχθηκε με θέρμη στη λύση του V6 60o, επιβεβαιώνοντας τον καινοτόμο πρότερο βίο της.
Εδώ οι άλλοι δύο μαζί με τον de Virgilio που έκαναν πραγματικότητα τον V6. O Gianni Lancia στη μέση και ο Vittorio Jano (τότε τεχνικός διευθυντής) στα δεξιά.
Εξακύλινδρος σε V λοιπόν, ο οποίος θεωρούνταν από καθηγητές και θεωρητικούς ως μία διάταξη με απαράδεκτα πολλούς κραδασμούς για να χρησιμοποιηθεί ως κινητήρας αυτοκινήτου. Aρχές του 20ου αιώνα έγιναν προσπάθειες για σχεδιασμό V6 αλλά δεν ήταν κάτι παραπάνω ώστε να γίνει μαζική η ιδέα του V6 στην αυτοκινητοβιομηχανία. Η πρώτη επιστημονική αναφορά του V6 με 60ο περιεχόμενη γωνία έγινε το 1939 από τον καθηγητή Hans Schron. Λίγο αργότερα το 1943 άρχισε να καταπιάνεται με την ιδέα του V6 o Francesco de Virgilio, ένας εκπληκτικός μηχανικός της Lancia, ταγμένος για όλη την καριέρα του στη Lancia, που μόλις είχε τελειώσει το πολυτεχνείο του Τορίνο. Η Lancia είχε ιστορία και παλιότερα με V κινητήρες πάντως. To 1917 ένας V12 50ο 25.000cc για αεροπορική χρήση, το 1922 ένας V4 13o για τη Lambda,ένας V8 14o για την Tricappa και αρκετοί ακόμη.
Ο de Virgilio πριν την ενασχόληση του με τον V6, δεν είχε σχεδιάσει ποτέ του κινητήρα! Σχεδιάσε λοιπόν πρώτα σε χαρτί το 1944 τον V6 του με περιεχόμενη γωνία 45ο. Την επόμενη χρονιά, το 1945, ο κινητήρας πήρε σάρκα και οστά και δούλεψε για πρώτη φορά, αλλά είχε ακόμη θέματα κραδασμών για να τελειοποιηθεί. Πολλές απ’ τις λεπτομέρειες του πάντως πέρασαν στον κινητήρα παραγωγής με τον οποίο λανσαρίστηκε η Lancia Aurelia B10 τον Απρίλιο του 1950, και ο οποίος είχε εν τέλει περιεχόμενη γωνία 60ο.
Για να προκύψει αυτός ο V6 60o, ο de Virgilio χρησιμοποίησε διανυσματική ανάλυση , και συγκεκριμένα διανύσματα ροπών του κάθε κυλίνδrου ως προς τους άλλους με βάση τα οποία προκύπτει ένα κλειστό πολύγωνο και άρα ισορροπία. [Είναι σχετικά πολύπλοκο οπότε δεν νομίζω ότι είναι σκόπιμες οι λεπτομέρειες]. Eπιλέχθηκαν σχετικά βαριά αντίβαρα στον στροφαλοφόρο για ισορροπία 1ης τάξης και μαλακές βάσεις μηχανής ώστε να απορροφούν όσο το δυνατόν περισσότερους κραδασμούς 2ης τάξης, χωρίς χρήση αντικραδασμικών αξόνων. Ο πρώτος λοιπόν V6 σε αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής είχε χωρητικότητα 1754cc (70x76mm) με απόδοση 56ps και συμπίεση 6.85, στροφαλοφόρο με 4 κομβία βάσης και 6 μπιελών και firing intervals 120o. Το μεγάλο του προσόν φυσικά ήταν ότι λόγω διάταξης ήταν 15cm κοντύτερος από έναν αντίστοιχης απόδοσης εξακύλινδρου εν σειρά, και έτσι μπορούσε να τοποθετηθεί εγκάρσια ώστε να βολεύει ένα προσθιοκίνητο όχημα όπως η Aurelia, και επιπλέον να μην έχει θέματα στρεπτικών κραδασμών λόγω μακρύτερου στροφαλοφόρου. Ζύγιζε 150kg με μπλοκ ελαφρού κράματος και αλουμινένιες κεφαλές. O λόγος που ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθεί ελαφρό κράμα, ήταν ότι το μπλοκ του V6 δέχεται μικρότερες δυνάμεις σε σχέση με έναν αντίστοιχο εν σειρά. Τα μειονεκτήματά του ήταν ότι ήταν ακριβότερος, λιγότερο αποδοτικός και πιο πολύπλοκος σε σχέση με έναν 6κύλινδρο εν σειρά. Έπρεπε να έρθει ο ηλεκτρονικά ελεγχόμενος ψεκασμός ώστε να υπάρχει εξίσωση της απόδοση των V6 με τους straight6, και μετά το 1970 με τα cnc κατασκευαστικά μειώθηκε και το κόστος τους. O ισχυρότερος V6 σε αυτοκίνητο παραγωγής εκείνης της εποχής ήταν της coupe εκδοχής της Aurelia, που στην 3η της σειρά το 1953, έφτασε τα 2451cc και απόδοση 118ps με συμπίεση 8.4.
To πιο ωραίο στην ιστορία του V6 είναι ότι βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Ένας μηχανικός σε μία σχετικά μικρή εταιρία όπως ήταν η Lancia μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Και η ίδια εταιρία αντίστοιχα συντάχθηκε με θέρμη στη λύση του V6 60o, επιβεβαιώνοντας τον καινοτόμο πρότερο βίο της.
Εδώ οι άλλοι δύο μαζί με τον de Virgilio που έκαναν πραγματικότητα τον V6. O Gianni Lancia στη μέση και ο Vittorio Jano (τότε τεχνικός διευθυντής) στα δεξιά.