απλά αυτή η καριολίτσα τον έκλασε για τα φράγκα μόλις σταμάτησε να τη καλύπτει ο ρομαντικός και ονειροπόλος νέος γόης και από πάνω σκότωσε και το παιδί μου μέσω της έκτρωσης συναισθήματα που εξέφρασε μέσω του βιβλίου του όταν έπιασε τη καλή..
στο τέλος αυτή αφού είχα φάει το κέρατο της ζωής της την ξανάπιασε το συναισθηματικό (το οποίο βέβαια συνδέεται και με τη καταθλιπτική φάση που περνάει μέσω της συμπεριφοράς του συζύγου, όχι ότι την ξανάπιασε ο ρομαντισμός κατά βάθος) και θέλησε να τον δει.
ε και αυτός απλά δεν εμφανίζεται και για τη πληγώσει (τα 3 της έκλασε, αλλά την έτσουξε όπως και να ΄χει), αλλά και για να της δείξει το "σε ξεπέρασα μωρή, μπορώ και χωρίς εσένα"
βασικά έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ συναισθηματικό τύπο και μία "μέση" γτπ γκόμενα
ο τύπος προσπαθεί με απεγνωσμένο ίσως τρόπο να την κάνει να νιώσει τύψεις, αλλά στη πραγματικότητα δεν είναι οι τύψεις το πρόβλημά της όσο ότι πρόκειται για ένα κενό σχετικά άτομο που εξ'αρχής δεν ταίριαζε με έναν τέτοιο τύπο.
αυτός μπήκε στο βρακί της και καλά να πάθει.
από την άλλη όλος αυτός ο πόνος του έδωσε έμπνευση για να δημιουργήσει το "αριστούργημά" του με τόσο πόνο και μίσος και ωμότητα, έτσι όπως περίπου νιώθω εγώ κάθε πρωί που ξυπνάω
η ταινία αυτή βασίζεται περισσότερο στην έκφραση των συναισθημάτων θα έλεγα και όχι στα γεγονότα.
τα γεγονότα είναι πολύ απλά και συνηθισμένα ίσως, αλλά ο τρόπος που τα εξέλαβε αυτός και η αποτύπωση τους που κάνει στο βιβλίο του είναι το όλο ζουμί. θέλει να σου δείξει πόσο πολύ μπορεί να σε πονάει κάτι, που εδώ που τα λέμε δεν έγινε και τίποτα και ίσως πόσο κάτι τέτοια σκληρά βιώματα από την της άτιμη κενωνία αποτελούν πηγή έμπνευσης για αυτούς που έχουν το ταλέντο (?) να δημιουργούν