Γενικά αυτοκινητιστικά θέματα
Άβαταρ μέλους
By vasilis 1200101
#9782 "Οι στεναγμοί είναι αέρας και τους παίρνει ο αέρας."
GUSTAVO ADOLFO BEQUER

"Πάρε με..." Όχι, θα με δεις το πρωί, δεν θέλω να σε ξυπνήσω. "Δεν θα κοιμηθώ, όχι απόψε." Θα σας προλάβω στην Αγ. Παρασκευή (εκκλησία), καληνύχτα.

5.30, ένα στριφτό άφιλτρο ανάβει στο στόμα, με τον ηδονικό ήχο του χαρτιού όταν καίγεται, το κλειδί γυρίζει τη μίζα και ένας μπάσος στακάτος ήχος τραντάζει την εξάτμιση. Στο κέντρο της Αθήνας όλα είναι νεκρά, ξημέρωμα Κυριακής 15 Αυγούστου και αυτή η πόλη έχει παραδοθεί, στα τσιμέντα που χάσκουν σα φαντάσματα, σκοτεινά, άδεια από ψυχές που φωτίζουν κάπου αλλού. Η μεγαλούπολη φορά το πραγματικό της πρόσωπο και δείχνει σε ποιους πραγματικά ανήκει.

"Στάσου, ξέχασες τη τυρόπιτα!" Αχ μάνα, πάντα στο κατόπι με ένα μόνιμο άγχος και ένα φιλί στο κούτελο. "Καλά τα σακβουαγιάζ παιδί μου τα έβαλες στο πάτωμα; Δεν καταλαβαίνω, με τόσο μεγάλο χώρο αποσκευών" Δεν είναι ώρα για κουβέντες, το κέντρο βάρους παίζει ρόλο, για τους "κυνηγούς" και τους "κυνηγημένους" της μαύρης πίσσας.

Τα λάστιχα στριγκλίζουν, η Κωνσταντινουπόλεως άδεια και στενή, πολύ στενή. Μπάσιμο αριστερά για την Λ. Αθηνών, χωρίς φρένο. Χα, γραμμές και ηρεμία θέλει τελικά. Η εθνική άδεια από ΙΧ, γεμάτη φορτηγά που τρέχουν να προλάβουν την απαγόρευση και το λιμάνι της Πάτρας. Το είχε πει ο μπαρμπα-Βαγγέλης, "το φορτηγό Βασίλη, χρειάζεται οδηγό με υπομονή και κότσια, κανείς δεν γνωρίζει τους χρόνους της νταλίκας παρά μόνο εμπόρευμα και προορισμό. Όμως διάβολε, υπάρχουν άνθρωποι εκεί μέσα". Φαντάσματα σκέφτηκα.

Στην ευθεία των Μεγάρων, πάντα ο άνεμος φυσά δυνατά, κάποια ανωμαλία της φύσης που δεν κατανοώ. Στα 210, θυμήθηκα την CLK στο Le Man, το τιμόνι παραείναι ελαφρύ στα χέρια μου και δεν έχω όμορφα δέντρα γύρω μου να κάνω θεαματικό λουπ. Κόβω... καταραμένο κομμάτι μέχρι τη Κόρινθο, καταθλιπτικό, ποτέ δεν μου άρεσε.

6.05, Κορίνθου - Πατρών επιτέλους, έχει κάτι το μυσταγωγικό αυτή η διαδρομή, θυμίζει τελετή που ολοκληρώνεται με συγκεκριμένες διαδικασίες σαν χειρουργείο ανοικτής καρδιάς που τίποτα δεν γίνεται στη τύχη και όλα είναι σοφά μελετημένα, τόσο οι χρόνοι όσο και οι κινήσεις. Τα δάχτυλα σφίγγουν τη στεφάνη, τα δάκτυλα των ποδιών παίζουν μέσα στα car shoe, σαν να ζεσταίνονται για κάποια λυσσαλέα μάχη, για κάποιο σπριντ σε αυτό το Πελοποννησιακό ταρτάν. Ένα σημάδι από λάστιχα, θα μείνει γραμμένο στα πρώτα διόδια, ενώ το Road το Hell παίζει στο ραδιόφωνο. Η γλυκιά κοπέλα με τα πλούσια μαύρα μαλλιά μπροστά στο ταμείο, ήταν αγουροξυπνημένη για να δώσει τη δέουσα σημασία, σε κάτι τόσο ανούσιο.

Ως άλλο χειρουργείο λοιπόν, οι κινήσεις εκτελούνται με ακρίβεια οι ταχύτητες εναλλάσσονται από 4η σε 5η, με γοργούς ρυθμούς και τα φορτηγά μοιάζουν με εμπόδια που γλιστρούν νωχελικά στο φιδίσιο κομμάτι μέχρι τη Πάτρα. Χρειάζεται τύχη και τόλμη για να μην κολλήσεις στα κολωνάκια, εκεί που η λωρίδα γίνεται μία και ο δρόμος στα 140 μοιάζει με αεροδιάδρομο. Φταίνε εκείνες οι μεταλλικές μαλακιούλες που σου θυμίζουν πως είσαι θνητός και παίζεις σε μια οριοθετημένη διαδρομή; Ή μήπως τα κολωνάκια που στενεύουν το πέρασμα όσο ανεβαίνουν τα χιλιόμετρα; Χαχα, θυμήθηκα τις Συμπληγάδες Πέτρες. Πρέπει να τις περάσω όλες.

Ένα, δύο... πέντε φορτηγά στο βάθος, 800 μέτρα πριν τη παράκαμψη και τη μονή λωρίδα. Στα 200 τελευταία ξέρεις πως προλάβαινες ένα με δύο επικαθήμενα, πολύ αστεία λέξη πάντα μου προκαλεί θυμηδία. Φλας λοιπόν 120, 150, 5η 180 και φρένα. Πάντα στο ίδιο μοτίβο, σαν το παιχνίδι με το τιμόνι που παίζαμε μικροί. Ο κύλινδρος κυλούσε και τα εμπόδια ήταν πάντα εκεί στην ίδια θέση που τα άφησες. Πήρε να χαράζει και τα πρώτα τροχόσπιτα βγαίνουν δειλά στο δρόμο. Ωραίες θα ήταν αυτές οι διακοπές, βόλτες, μπάνια, φαγητό, ο γύρος της Ελλάδος, της Ευρώπης, του κόσμου ολόκληρου, μαζί με καλή παρέα. Χμμ, καλή παρέα... Κατέβασμα, μπάσιμο στα παρδαλά εσάκια πριν το Δρέπανο και τι άλλο βροχή. Παίζει παιχνίδια η φύση και στο Δρέπανο, είναι πάντα εκεί για να σου θυμίσει πως φτάνεις στη Πάτρα, μια πόλη πνιγμένη στην υγρασία, με πολλές ανούσιες βροχές. Ένιωσα το πόδι μου, το μαχαίρι στο κόκκαλο να με τσακίζει μέχρι τη περόνη.

7.00
Η γέφυρα του Ρίου, ντεκόρ που θυμίζει καρτποστάλ ο ήλιος στα δεξιά έχει ξεπροβάλει γεμάτος και προμηνύει μια πολύ ζεστή και πνιγηρή ημέρα. Τουλάχιστον για όσους μείνουν στη Πάτρα. Διασχίζω τη γέφυρα και η θάλασσα από κάτω πρωτόγνωρα γαλήνια με καλεί. Πρώτη φορά τη βλέπω τόσο ήρεμη και η όψη της παλιοβούνας με έκανε να ψάχνω στο παντελόνι μου αν φοράω μαγιό. Δεύτερο στριφτό, να φύγουν οι μύχιες σκέψεις. Το τηλέφωνο χτυπά... Δεν εχω δει ακόμα άνθρωπο να στρίβει τσιγάρο στο τιμόνι και να μιλά στο κινητό, χωρίς hands free. Δεν θα το δοκιμάσω. Ευτυχώς, γιατί στο επόμενο χιλιόμετρο τα φρένα και τα κατεβάσματα ήταν αρκετά για να ακινητοποιηθώ. Καπνοί και κόκκινα φώτα αναβοσβήνουν, ενώ ενα cl415, βουτά ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας. "Εισαι ο τελευταίος που περνά το Περιθώριο, το τέρας έχει κατέβει στην Εθνική και δεν πρέπει να φτάσει στο Ευηνοχώρι." Το μοναδικό επάγγελμα στο κόσμο που μου γέννα αυτόματα το σεβασμό είναι του πυροσβέστη. Τελικά έχω απωθημένα, σκέφτομαι καθώς αφήνω τη τυρόπιτα και δυο μπουκάλια νερό σε μισή ντουζίνα μπαρουτοκαπνισμένους νεαρούς.

Η διαδρομή μέχρι την Αμφιλοχία έχει παράξενη αίσθηση, σε προκαλεί να παίξεις μαζί της και εκεί που λες πως την έχεις σε πουλά, είναι γκόμενα η διαδρομή αυτή, γκόμενα περπατημένη, σχεδόν Σερραία. Παίζει με τρεις μεγάλες κάμερες στα χέρια, gatso τις ονομάζουν στη Γηραιά Αλβιώνα, όμως έχει κορμί φιδίσιο και εσχάτως πόδια μακριά καμμιά 30αριά χιλιόμετρα που παρακάμπτουν εν ριπεί οφθαλμού το Αγρίνιο, και σε οδηγούν στον κόλπο της Αμβρακίας λίμνης. Είναι γυναικείος κόλπος η λίμνη αυτή. Φτάνοντας στην Αμφιλοχία αναρωτιέμαι άραγε θα λείψει σε κανέναν το Αγρίνιο;

8.00 Αμφιλοχία. Η Αμφιλοχία τις νύχτες έχει νύμφες κι ξωτικά, γυναίκες απόκοσμα όμορφες που στέκουν στις φωτισμένες βάρκες του Αμβρακικού... Περνάω γρήγορα και μπαίνω με όσα στην αριστερή καμπή. Γνωρίζω πως σε λίγο ξεκινά το πάρτυ πριν το Μενίδι, το χωριό που ξεδίνει η Άρτα και οι νταβάδες πίσω από τις πορτοκαλιές ξεφορτώνουν τη πραμάτεια τους. Αηδία, ανοίγω τα παράθυρα και κατεβάζω σε 2η. Με δευτέρα και τρίτη, τα λάστιχα στριγκλίζουν ωραία και η ύπαρξη του κόφτη αποκτά άλλο νόημα σε αυτές τις στροφές. Μια 147 μπροστά μου, πασχίζει να κρατηθεί, φοβερό πλαίσιο και αναρτήσεις τις δίνουν πλεονέκτημα. Όχι όμως τώρα, η στιγμή είναι μοναδική, όπως εκείνες που ένα πανανθρώπινο χέρι σε σπρώχνει πιο μπροστά, πιο ψηλά πιο μακρυά. Ο οδηγός της παραδίνεται, μου παίζει τα φώτα και με χαιρετά. Υπάρχει πολιτισμός πάνω στον μπλε πλανήτη που να θεωρεί το υψωμένο μεσαίο δάκτυλο, δείγμα χαιρετισμού και απόδοσης σεβασμού; Με την απορία αυτή ανάβει το λαμπάκι της βενζίνης.

8.30 Διάβολε έχει γούστο να μην έχει ανοικτό βενζινάδικο στην Άρτα. Κυριακή πρωί και η πόλη ξυπνά (;), ευτυχώς τα πανηγύρια έχουν τελειώσει και τα αγροτικά, που ήταν φορτωμένα πιτσιρίκια ως άλλα ταξί, τώρα αράζουν στις αυλές των σπιτιών. Γεμίζω μετά το πρώτο δαχτυλίδι στην είσοδο της πόλης και ξεκινώ νωχελικά, περνάω το Γιοφύρι και αναστενάζω. Ψάχνω να βρω τα ίχνη εκείνης της δύσμοιρης γυναίκας, που μας χάρισε αυτό το κομψοτέχνημα αρχιτεκτονικής Ηπειρώτικων γεφυριών. Η διαδρομή για τη Ροδαυγή αρχίζει και είναι αγαπημένη. Υπό άλλες συνθήκες, τα σκασίματα της εξάτμισης θα έσκιζαν το Ξηροβούνι στα δυο, και θα αντηχούσαν στα Τζουμέρκα. Όχι όμως σήμερα. Το τρίτο τσιγάρο, στριμένο στο τιμόνι και αυτό ανάβει, ενω το ράδιο Ήπειρος αποφασίζει να βάλει Κιτσάκη. Απονομή δικαιοσύνης για αυτά τα χώματα και οι ρυθμοί πέφτουν μέχρι τη Ροδαυγή, μισή ώρα μετά.

Φιλί στο μάγουλο. Έφτασα καλημέρα!. "Δεν με πήρες". Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω. "Τι ώρα είναι;" Μόλις χτύπησε η πρώτη καμπάνα, σήκω ντύσου.
Άβαταρ μέλους
By blinkys
#10391
g47 έγραψε:blinkys μου αρεσαν πολυ τα γραπα σου. :s_smile


:s_smile Να σαι καλά.
Άβαταρ μέλους
By cavallino
#10440 Ο Βούλγαρος

Με τον Δημήτρη γίναμε φίλοι από τη δευτέρα γυμνασίου. Βρεθήκαμε στο ίδιο σχολείο, στο Κοντόπευκο της Αγίας Παρασκευής, πηγαίναμε στο ίδιο φροντιστήριο αγγλικών και κάναμε πολλή παρέα γενικά, αν και στο γυμνάσιο είμαστε σε διαφορετικά τμήματα της ίδιας τάξης. Η οικογένεια του Δημήτρη - που πλέον είχαν γίνει και οικογενειακοί μας φίλοι - μετακόμισε από την Αγία Παρασκευή στα Γλυκά Νερά 3 χρόνια αργότερα, όταν πια είμαστε στο Λύκειο. Καινούριο σχολείο, καινούριοι συμμαθητές για τον Δημήτρη, αλλά εμείς κρατήσαμε επαφή. Προετοιμασία για Proficiency στο φροντιστήριο, βάλε και οικογενειακές επισκέψεις ο ένας στο σπίτι του άλλου τουλάχιστον μια φορά το μήνα.
- Πώς είναι το καινούριο σχολείο; Τα παιδιά εκεί; Παρέα έχεις βρει;
- Ωραία είναι, προσαρμόστηκα εύκολα. Καλά, έχω και ένα συμμαθητή, περιπτωσάρα!
- Δηλαδή;
- Εντάξει, το παιδί κουβαλάει πολλή τρέλα. Μάκη τον λένε, αλλά εμείς τον φωνάζουμε "βούλγαρο" όλοι επειδή είναι ΠΑΟΚ.
- Από Θεσσαλονίκη είναι;
- Όχι ρε, Αθηναίος είναι, απλά είναι ΠΑΟΚ για κάποιο λόγο, κανείς δεν ξέρει γιατί.
- Και; Τι παίζει με αυτόν;
- Είναι ο ανακατωσούρας της τάξης, οι δάσκαλοι τον τρέμουν, δεν ξέρουν τι μπορεί να τους έχει σκαρώσει. Τα έχει γραμμένα όλα στα παπάρια του, δε διαβάζει ποτέ τα μαθήματα, φυσικοχημείες και μαθηματικά είναι κάτω απ' τη βάση. Το περίεργο είναι ότι δεν είναι χαζός, γράφει κάτι εκθέσεις που σου πέφτει το σαγόνι κάτω, ίσως τις καλύτερες στην τάξη! Πολύ καλή έκφραση, όταν δεν μπινελικώνει ασύστολα. Εντωμεταξύ δηλώνει σατανιστής!
- Χαχαχα έλα ρε...
- Ναι ρε, μας έλεγε την άλλη φορά ότι έχει όλα τα βιβλία στο σπίτι του και τα μελετάει, Necronomicon, τη Σατανική Βίβλο του Lavey, κάτι Kthulu και άλλα του Lovecraft διαβάζει και τέτοια...
- Έχεις πάει ποτέ σπίτι του;
- Όχι ρε, ελάχιστοι έχουν πάει, δεν καλεί κανέναν. Μόνο ο κολλητός του έχει πάει, που κάθονται στο ίδιο θρανίο.
- "Σατανιστής" κι αυτός;
- Όχι όχι, δεν ασχολείται, απλά κάνουν παρέα.

Από εκεί και πέρα, κάθε φορά που βρισκόμαστε με τον Δημήτρη, είχα λεπτομερή αναφορά με τα νέα κατορθώματα του "βούλγαρου", είτε επρόκειτο για φάρσες σε καθηγητές, είτε για καφριλίκια σε αγνώστους στο δρόμο, είτε για τις επιδείξεις των νέων μαγικών ικανοτήτων που του χάριζε ο "Άρχοντας" σαν επιβράβευση για την αφοσίωσή του. Το πιο συνηθισμένο μαγικό που έκανε ήταν να απλώνει το χέρι του εμπρός, να κλείνει τη γροθιά του και ξαφνικά από μέσα να πέφτει αλάτι, τόσο που να κάνει βουναλάκι στο έδαφος. Είχε μαζέψει αρκετούς "πιστούς" αποστόλους του με το κόλπο με το αλάτι, από ό,τι μου έλεγε ο Δημήτρης.
- Α! Να σού πω και το καινούριο ρε! Μόλις το είδα πέθανα στα γέλια, έγραψε ένα ξέμπαρκο στο βιβλίο των θρησκευτικών!
- Δηλαδή;
- Λοιπόν, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος μετά το μάθημα των θρησκευτικών, είδα πως είχε γράψει κάτι σε κάποια σελίδα στο βιβλίο του. Αναρωτήθηκα αν είναι δυνατόν ο βούλγαρος να κρατάει σημειώσεις στα θρησκευτικά και έσκυψα να δω τι είναι, αλλά ήτανε κάτι τελείως άσχετο ρε, έλιωσα απ' τα γέλια!
- Τι είχε γράψει.
- Λοιπόν, είχε γράψει ΕΠ' ΑΚΡΙΒΩΣ: "F λέλεπα από Παλαιών Πατρών σε σιρίτια"
- Χαχαχαχαχαχαχαχα τι λες ρε;; Τι ΝΟΗΜΑ έχει αυτό;;;
- Έλα ντε! Είμαι σίγουρος πως είναι κανά ξόρκι ή τίποτα κωδικοποιημένο σατανιστικό, |λογοκρισία|.
- Χαχαχαχαχαχαχα

Μια άλλη φορά που βρεθήκαμε με τον Δημήτρη, τρίτη λυκείου πια, μου έσκασε το εκπληκτικό νέο! "Πήγα σπίτι του βούλγαρου"!!! Τι λες τώρα;!
- Μου είπε πως ήταν ο τρίτος άνθρωπος που έχει δει το δωμάτιό του. Με κάλεσε και καλά για να βάλουμε τον Commodore να παίξουμε κανά Commando, αλλά τελικά ήθελε να με προσηλυτήσει! Μλκ σου λέω, η πόρτα του δωματίου έχει 2 κλειδαριές, η μία ασφαλείας! Τις κλειδώνει και τις δύο ΠΑΝΤΑ, είτε είναι μέσα είτε είναι έξω. Η μάνα του δεν έχει μπει στο δωμάτιό του! Πάλι καλά δηλαδή, γιατί θα φρικάρει!
- Πώς είναι μέσα;
- Λοιπόν, είναι ένα κανονικό δωμάτιο εννοείται, 3 τοίχοι (ο ένας με τις ντουλάπες) και συρόμενη τζαμαρία. Το δωμάτιο ολόκληρο είναι ασπρόμαυρο! Κάθε ένας τοίχος είναι αφιερωμένος σε συγκεκριμένο θέμα. Ο τοίχος δίπλα στο κρεβάτι του είναι αφιερωμένος στον ΠΑΟΚ. Είναι γεμάτος αφίσες του ΠΑΟΚ, φωτογραφία ομάδας, κερκίδα Τούμπας, Κούδας, Καραγεωργίου, Μπορμπόκης, Σκαρτάδος. Έχει ζωγραφίσει με μαύρη μπογιά και πινέλο το σήμα επίσης. Ο άλλος ο τοίχος, αυτός με τις ντουλάπες, είναι καλυμμένος από αφίσες Slayer. Λογότυπο, σκηνές από live, studio φωτογραφίες της μπάντας, Hell Awaits, Reign in Blood... αποκλειστικά και μόνο Slayer. Μετά είναι ο τρίτος τοίχος, αυτός μπροστά από το γραφείο του, απέναντι από τον τοίχο του ΠΑΟΚ... Αυτός είναι αφιερωμένος στο σατανά. Τον έχει ζωγραφίσει μόνος του με μαύρη μπογιά. Τραγοκεφαλές, πεντάλφες, κάτι ακατανόητα γραπτά, σκιάζεσαι! Όμως αυτό που μου έκανε εντύπωση μόλις μπήκα στο γραφείο του, ήτανε η καρέκλα του!
- Δηλαδή;
- Έχει μια καρέκλα ρε συ, αδιανόητη! Είναι μια ολόμαυρη διευθυντική, πανάκριβη, περιστρεφόμενη με ψηλή πλάτη, ρυθμίζεις ύψος, κλίση πλάτης, έχει αερανάρτηση, δέρμα όλη, χερούλια δερμάτινα αναπαυτικά. Στο πίσω μέρος του προσκέφαλου έχει γράψει με άσπρα γράμματα "LORD". Βασικά με το που μπήκα στο δωμάτιο, η καρέκλα ήταν που μου τράβηξε την προσοχή και πήγα καρφωτός να κάτσω. Αλλά μόλις με είδε ο βούλγαρος να πιάνω τα χερούλια και να τη γυρνάω για να κάτσω, βάζει μια φωνή |λογοκρισία|, μου πάγωσε το αίμα! "ΜΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!! ΑΠΙΣΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!! ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣΣΣΣΣΣΣΣ!!!" Πάγωσα, δεν πρόλαβα να κάτσω. Τρέχει προς το μέρος μου και με τραβάει μακριά από την καρέκλα. Γυρίζει και μου λέει "μην ξανατολμήσεις να αποπειραθείς να κάτσεις στη θέση μου, θα σε γαμήσω"! ΟΚ ρε Μάκη, ήρεμα. Και από κει και πέρα συνέχισε λες και δεν συνέβη τίποτα, του έφυγε ο θυμός, μιλούσε νορμάλ, λες και δεν είχε συμβεί τίποτα.
- Τι λες ρε;
- Ναι, μετά άρχισε να μου δείχνει τα σατανιστικά του βιβλία στη βιβλιοθήκη του και με ρωτούσε αν ήθελα να με μυήσει και να μπω στην ομάδα του. Εννοείται αρνήθηκα και σηκώθηκα να φύγω. Προς στιγμή είχα τρομοκρατηθεί αν θα με άφηνε, επειδή είχε κλειδώσει την πόρτα και ένοιωθα εξαιρετικά άβολα εκεί μέσα, με αυτόν να έχει "φορτώσει" λίγο νωρίτερα.

Λίγους μήνες αργότερα, έχω πάει με τον Δημήτρη μια βόλτα στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, να τσεκάρουμε κανένα δίσκο στο δισκάδικο, να φάμε κανένα σαντουιτσάκι ή ατομική πίτσα από το Tsak και να γυρίσουμε σπίτι. Έχει αρχίσει να πέφτει ο ήλιος, περιμένουμε στη στάση το λεωφορείο να με πάει εμένα 4 στάσεις πιο πάνω, τον Δημήτρη μέχρι τα Γλυκά Νερά. Έρχεται το λεωφορείο, και καθώς περιμένουμε να κατέβουν οι επιβάτες για Αγία Παρασκευή κατεβαίνει ένας τύπος με σγουρό μαύρο μαλλί αφάνα, σαν το χεβιμεταλάκι που προσπαθεί να αφήσει χαίτη αλλά το μαλλί αντί για κάτω πάει πάνω. Σαν τον Slash ένα πράμα, με μαλλί αφημένο ένα χρόνο. Είχε και κρεμαστό μενταγιόν μια ανάποδη πεντάλφα, καμμιά έκπληξη εκεί λοιπόν.
- Μάκη!
- Εεεεε έλα ρε |λογοκρισία| τι έγινε; Περίμενε λίγο να φτιάξω λίγο τις τσάντες.
Εκείνη την ώρα σκύβει ο Δημήτρης και μου λέει ψυθιριστά στο αυτί "αυτός είναι ο βούλγαρος, όμως |λογοκρισία| πρόσεχε μην τον πεις έτσι, τσαντίζεται. Μάκη θα τον λες".
- Έτοιμος!
- Τι έγινε; Τσάντα Happening βλέπω, πήρες δίσκους;
- Ναι, πήρα μερικούς. Θες να δεις; Δεν είναι σαν τις |λογοκρισία| που ακούς εσύ όμως.
- Για να δω... Μμμμ καινούριος Slayer; South Of Heaven;
- Γαμάει, περιμένω πως και πως να πάω σπίτι να τον ακούσω!
- Τι άλλα έχεις; Cannibal Corpse... Rigor Mortis... Morbid Angel... Αυτό εδώ τι είναι; (βγάζει από την τσάντα έναν δίσκο με λευκό εξώφυλλο και μια μωβ ανάποδη πεντάλφα επάνω, χωρίς όνομα συγκροτήματος ή τίτλο δίσκου).
- Ιδέα δεν έχω! Μου άρεσε το εξώφυλλο και τον πήρα.
- Nα σου γνωρίσω και τον φίλο μου, τον Μάνο.
- Γεια σου Μάνο, Μάκης. Θέλεις να έρθεις σε μια τελετή που θα κάνω το βράδυ στο Χαλάνδρι; Θα έχει πλάκα, θα πιω αίμα σκύλου;
- Χαχαχαχα τι λες ρε;
- Ναι ρε σου λέω, έχει πανσέλληνο, θα έχει κόσμο, θα γίνει τζέρτζελο.
- Τι ώρα είναι; ρωτάω έχοντας μπει σε troll-mode
- Όχι Μάνο, μην πας!!!! λέει ο Δημήτρης.
- Kάτσε ρε, πληροφορίες ρωτάω.
- Στις 11 θα μαζευτούμε! Ενδιαφέρεσαι;; Είσαι δικός μας;;; Για έλα λίγο, για έλα! (ανοίγει μια τσάντα ώμου που είχε και βγάζει κάτι χαρτιά) Λοιπόν! Έλα βάλε εδώ και εδώ την υπογραφή σου και θα σου πω για το βράδυ!
- Για φέρε να τα διαβάσω λίγο...
- Όχι μωρέ τι να διαβάσεις, μωρέ!! Βάλε εδώ τώρα δυο υπογραφές να τελειώνουμε!
- Όχι Μάνο!!! ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙΣ!!! να εκλιπαρεί ο Δημήτρης από δίπλα
- Κάτσε ρε Δημήτρη, να τα διαβάσω πρώτα. Άμα δε συμφωνώ δε θα υπογράψω, απλό είναι.
- Πάρε και υπόγραψε μωρέ τώρα, τι να διαβάσεις! να λέει ο βούλγαρος, γυρνάει και στον Δημήτρη και του λέει ψυθιριστά "γιατί άμα τα διαβάσεις σιγά μην υπογράψεις χοχοχοχο"
- Άμα δε μου δώσεις να τα διαβάσω δεν υπογράφω, του λέω
- Περίμενε! Περίμενε! (ανοίγει την τσάντα του, βγάζει από μέσα το πορτοφόλι του, τίγκα στα χιλιάρικα, το ανοίγει και μου δείχνει τη φωτογραφία μιας γυμνής γκόμενας με θεϊκό σώμα) Τη βλέπεις αυτή;;; Σου αρέσει;;; Είναι η γκόμενά μου! Άμα υπογράψεις, σου υπόσχομαι θα τη γαμήσεις απόψε το βράδυ! Λόγω τιμής!
- Όπα ρε Μάκη τι λες ρε φίλε; Άσε καλύτερα!...
- Πω πωωω ρε αδερφάκι μου, τι είσαι εσύ ρε; Τι |λογοκρισία| είναι αυτός ρε Δημήτρη; και σηκώθηκε κι έφυγε
- Αμάν Μάνο νόμιζα θα υπέγραφες ρε!
- Καλά ρε μλκ, σοβαρολογείς τώρα; Κατ αρχάς δεν θα υπέγραφα, ήθελα απλά να δω τι παπαριές έλεγαν όλα αυτά τα κατεβατά, 5 σελίδες! Αλλά κι αν υπέγραφα τι θα γινότανε ρε; Είσαι σοβαρός; Αυτά είναι για γέλια όλα!
- Δεν είναι!

Πλέον έχουμε τελειώσει το σχολείο, έχω πάει επίσκεψη στο σπίτι του Δημήτρη. Έρχεται η κουβέντα μετά από μήνες και μήνες στον βούλγαρο.
- Τι κάνει αυτός ρε;
- Πήρε αμάξι, ένα μαύρο Swift GTI, ένας θεός ξέρει που βρήκε τα λεφτά. Οι γονείς του σίγουρα δεν του το αγόρασαν.
- Σώπα ρε!
- Ναι, έχει σοβαρευτεί κιόλας. Φορούσε μαύρο σακάκι και γενικά στυλάτο ντύσιμο, έκοψε το μαλλί, σπουδάζει ψυχολογία στο Deree. Φορούσε κι ένα πλατινένιο δαχτυλίδι με μαύρη πέτρα κι ασημένια πεντάλφα.
- Σώπα, δεν το πιστεύω!
- Τις προάλλες είχαμε κανονίσει η παρέα ραντεβού για καφέ στην Κάτζα σε μια καφετέρια και είχε αργήσει ο βούλγαρος. Τον περιμέναμε γιατί είχαμε πει μήπως πηγαίναμε σινεμά μετά. Ήρθε τρία τέταρτα μετά το ραντεβού, με το Swift. Τον αρχίζουμε "καλά ρε μλκ πήρες αμάξι για να καθυστερείς; Πάει η ταινία! Τη χάσαμε για σένα |λογοκρισία|! Τι δικαιολογία έχεις;" τον ρωτάμε. Και τι λέει ρε! "Σόρι παιδιά αλλά είχα μια ανθρωποθυσία!" χαχαχΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ
- Χαχαχαχαχαχαχαχα!!!
- Ναι ρε! ΑΚΟΥ ΤΙ ΒΡΗΚΕ ΝΑ ΠΕΙ!
- Χαχαχαχαχαχα πολύ στα σοβαρά το έχει πάρει το σατανιλίκι. Εσείς τι του είπατε;
- Τι να του πούμε ρε, σκάσαμε στα γέλια.
- Αυτός δεν παρεξηγήθηκε;
- Μπα... Όχι μωρέ τι να παρεξηγηθεί, είπαμε! Άσε άσε, την τελευταία φορά που τον είδα αγριεύτηκα άσχημα μλκ!...
- Τι έγινε;
- Έκανε κάτι το οποίο δεν μπορώ να το εξηγήσω.
- "Μαγικό";
- Μαγικό ναι. Μου έλεγε πως πλέον τελειώνει την εκπαίδευσή του και ότι θα γίνει αρχιερέας και ο Άρχοντας του έχει δώσει μεγάλες δυνάμεις και για να μου το αποδείξει, μου ζήτησε ένα εικοσάρικο. Το πήρε, το έβαλε στο χέρι του, το καπάκωσε με το άλλο χέρι του και το εξαφάνισε.
- Ναι, μόνο ο David Copperfield αυτά...
- Όχι όχι έχει συνέχεια! Του λέω ΟΚ φέρτο πίσω τώρα και μου λέει δεν το έχω. Του λέω "πού είναι"; Πήγαινε λέει στη βιβλιοθήκη σου και βρες ένα βιβλίο όποιο θέλεις! Να είναι χοντρό όμως, όχι κανά περιοδικάκι! Ε, πάω κι εγώ και παίρνω έναν τόμο Πάπυρος-Λαρούς, ένα τέρας. Το βλέπει και μου λέει "μια χαρά είναι, λοιπόν εγώ τώρα θα γυρίσω πλάτη να μη βλέπω και θέλω να το ανοίξεις σε μια σελίδα, σε όποια θες εσύ, να δεις τον αριθμό της σελίδας και να τον θυμάσαι αλλά μην μου τον πεις και να κλείσεις το βιβλίο". ΟΚ του λέω και ανοίγω σε μια τυχαία σελίδα, 883 ξέρω γω... Μόλις του είπα πως είμαι έτοιμος, μου είπε να ακουμπήσω το βιβλίο πάνω στο τραπέζι, πήγε από πάνω και έλεγε κάτι μπούρδες ακαταλαβίστικες και κουνούσε τα χέρια του πάνω από την εγκυκλοπαίδεια και μετά από λίγο μου λέει "πάρε το βιβλίο και άνοιξέ το στη σελίδα που το είχες ανοίξει και πριν". Το ανοίγω στην 883 και ήτανε το εικοσάρικο εκεί! Πάγωσε το αίμα μου. Μου λέγανε και άλλοι για διάφορα που έκανε, αλλά αυτό το έκανε σε μένα, μπροστά μου!

Αυτά λοιπόν με τον Δημήτρη και τον βούλγαρο. Μετά από 2-3 μήνες, γύρισα σπίτι από τη σχολή μου ένα απόγευμα. Μπαίνω μέσα, η μάνα μου κίτρινη σαν το πανί.
- Αχ Μάνο μου τα έμαθες!! Πωπωπω τι έγινε! Δεν το πιστεύω, δίπλα στο σπίτι μας!
- Τι έγινε;
- Άνοιξε την τηλεόραση να δεις, όλα τα κανάλια με αυτό ασχολούνται.
Ανοίγω την τηλεόραση: "ΣΥΝΕΛΗΦΘΗΣΑΝ ΟΙ ΣΑΤΑΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΛΗΝΗΣ", "ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΣΠΕΙΡΑΣ Ο ΑΣΗΜΑΚΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΑΣ"!
- Χαχαχαχα ρε μάνα, αυτός είναι ο βούλγαρος!
- ΤΟΝ ΞΕΡΕΙΣ;
- Ναι, μου είχε πει να πάω σε μια τελετή μια μέρα, τι έγινε; Σκότωσε κανέναν;
Άβαταρ μέλους
By cavallino
#10445 Όχι.

Βέβαια έχουνε περάσει πάνω από 20 χρόνια από τότε, ενώ τα μέρη της ιστορίας εκτείνονται σε μια περίοδο 3-4 ετών. Τα περιστατικά τα έγραψα όμως όπως τα θυμάμαι και τα θυμάμαι αρκετά καλά.
Άβαταρ μέλους
By Giuseppe Busso
#10551 Ήταν Αύγουστος του 1997 και ο πατέρας μου είχε αγοράσει ένα
Image
Honda Dio 50cc όμοιο με της φωτογραφίας.

Εγώ τότε είχα κλείσει τα 12 πριν 3 μήνες. Σαν παιδί είχα αδυναμία στις 2 ρόδες. Έτσι απέκτησα δώρα ποδήλατα από πολύ μικρή ηλικία, αρχικά έμαθα με τις βοηθητικές, αλλά έφυγαν σύντομα.
Να φανταστείτε στην ηλικία των 9 απέκτησα Mountain Bike ποδήλατο. Βέβαια το έφτανα σχετικά άνετα μιας και ήδη στα 10 μου είχα κονομήσει ήδη 152 εκατοστά ύψους από τα σημερινά 185. Σαν παλαβός πήγαινα σε κάτι πλατείες της γειτονιάς μου.

Επιστρέφουμε λοιπόν σε εκείνον τον Αύγουστο, όπου έψησα τη μαμά και το μπαμπά, που τότε ήμασταν οικογενειακώς στο Αγκίστρι, να καβαλήσω το μηχανάκι και να το πηγαίνω εμπρός πίσω υπό την επίβλεψη τους. Εδώ που τα λέμε, εγώ δεν ξέρω αν αφήσω να κάνει κάτι τέτοιο ο δικός μου γιος, όταν με το καλό αποκτήσω.
Αυτό ήταν πάντως, είχα κολλήσει το μικρόβιο. Οι βόλτες στο νησί τις επόμενες ημέρες έγιναν δίχως την επίβλεψη τους. Είχα πορωθεί, δεν το κρύβω. Όμως σεβόμουν το ρίσκο τους και έτσι ποτέ δεν έκανα ανοησίες.
Αυτό όμως τελείωσε με την επιστροφή στον Πειραιά.

Ο λόγος που αγόρασε ο daddy ένα τέτοιο scooter ήταν για να μεταφέρει από το σπίτι στο μαγαζί μας ένα Samoyed που είχαμε μέχρι και το 2005 που μας άφησε. Τα τότε scooter είχαν όχι απλά χώρο στα πόδια, αλλά σχεδόν πάγκο! Τελικά ο σκυλάκος μας, ποτέ δεν χώρεσε στο Dio. Αλλά μας έμεινε ο κάλος. Του πατέρα μου ο παλιός, μιας και οι 2 ρόδες του έφεραν στο μυαλό το 50άρι Garelli με το σπέσιαλ βυζί-εξάτμιση που του πήρε η γιαγιά του αλλά και ο δικός μου ο νεοσύστατος.

Και αφού ο κάλος παρέμεινε, την επόμενη χρονιά, συγκεκριμένα την ημέρα που ξεκινούσε το Mundial στη Γαλλία, 13 του Ιούνη του 1998 ο πατέρας αγόρασε το παρακάτω έναντι 850.000δρχ.

Image
Peugeot SpeedFight 100cc 2Stroke με το φοβερό σύστημα μονού βραχίονα στην εμπρόσθια ανάρτηση, δισκόφρενα εμπρός-πίσω και την ενσωματωμένη εσωτερική αλυσίδα Trelock για κλείδωμα στις κολώνες.
Η φωτογραφία είναι φετινή πριν 1 μήνα. Το έχουμε ακόμη και είναι σε άριστη κατάσταση.

Στην αρχή δεν μου το έδινε, εγώ 13 ετών τότε αλλά τελικά πάλι στις διακοπές, αφού το φορτώσαμε στο Ford Transit της δουλειάς και το πήγαμε τον Αύγουστο στο εξοχικό, τον έπεισα και έτσι το έπαιρνα μοναχός μου.

Το μικρόβιο είχε μπει για τα καλά. Αλλά έτσι κυλούσαν όλα τα χρόνια, εκτός από κάτι επιπρόσθετες μικρές βόλτες στα στενάκια της γειτονιάς μου, πέρα από τις καλοκαιρινές.

Ως που φτάνουμε στην ηλικία των 17+ και συγκεκριμένα τον Απρίλιο, Μάιο και Ιούνιο του 2003. Τον Μάιο του 2003 έγινα 18 επισήμως. Αγόρασα το AGV της παραπάνω φωτογραφίας και τους έπεισα να κατεβαίνω στο Γυμνάσιο-Λύκειο της Ζαννείου Σχολής που φοίτησα για 6 χρόνια, χωρίς δίπλωμα ακόμη, αλλά έχοντας αγοράσει τα βιβλία των σημάτων και της μηχανολογίας που χρειάζονταν για τις εξετάσεις αλλά και κάποια παράβολα.

Τότε ήθελα να αγοράσω ένα Husqvarna Super Motard 125cc και 28 ίππων. Πολύ γαμάτο μηχανάκι. Ζόρικο. Είχα πάει στην Hellinmoto στην Ηρώων Πολυτεχνείου, 2 στενά από το σχολείο μου και είχε 4.800 ευρώ.
Και αργότερα να κάνω το όνειρο μου με ένα Suzuki GSX-R 1000 K3 μοϊκανό.
Οι δικοί μου τα έβλεπαν αυτά και τους σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο. Έγιναν κάποιες ομηρικές μάχες σπίτι, μέχρι που ένα πρωί μέσα Ιουνίου και αφού είχα τελειώσει τις Πανελλαδικές εξετάσεις και έγραφα τα ενδοσχολικά μαθήματα "σφαχτήκαμε" με τη μητέρα μου άγρια.
Έτσι μου παίρνει τα κλειδιά του SpeedFight και εγώ δεν πήγα ποτέ να γράψω τα Θρησκευτικά και τα Αγγλικά εκείνης της ημέρας.

Σήμερα καταλαβαίνω ότι τότε με ήθελαν σώο και αβλαβή, τότε όχι. Νόμιζα ότι ήθελαν απλά να μου πάνε κόντρα έναντι στα θέλω μου και να μου σπάσουν τα νεύρα.

Τελικά έμεινε διακαής πόθος η συνέχεια μου με τις 2 ρόδες. Πάντα θαυμάζω στο δρόμο τα παλικάρια με τις μηχανάρες. Τους ζηλεύω και τους εύχομαι να είναι πάντα υγιής.

Εκ τότε ξεκίνησε και η μεγάλη μου αγάπη στα 4τροχα, όπου ως εκείνη τη στιγμή ήταν δεύτερη αλλά με μεγάλη διαφορά από τους 2τροχους πειρασμούς.

Το δίπλωμα μου στα 18 βγήκε κανονικά και πακέτο με αυτό του αυτοκινήτου αλλά ήταν και μια οριοθέτηση ότι ως εδώ είσαι μεγάλε. Ευχαριστώ ρε πατέρα που τουλάχιστον ρίσκαρες και πίστεψες στην εμπιστοσύνη απέναντι στο πρόσωπο μου και με έκανες να αποκτήσω εμπειρίες από την ηλικία του παιδιού-εφήβου-άντρα.

Κάπου εδώ ήταν το σημείο ζωής που με έκανε να ασχοληθώ εκτενώς με τα αυτοκίνητα. Και μιας και δεν κατάφερα να γίνω Μηχανολόγος Μηχανικός στο ΕΜΠ, το έκανα hobby δεδομένου του ελεύθερου χρόνου που είχα και που όσο περνούσαν τα χρόνια, λιγόστευε.

post10545.html#p10545
Άβαταρ μέλους
By cavallino
#10653
Zeus έγραψε::s_omg
Μανο, η γυμνη γκομενα με το θεϊκο σωμα ηταν η Μαργετη?

Ναι, αυτή ήταν.
Άβαταρ μέλους
By EDDIE_147
#10696 Η γκόμενα που λέτε μια περίοδο έβγαινε γυμνή στο μπαλκόνι της φόρα παρτίδα.

Επίσης στη φυλακή οι άλλες κρατούμενες τη χέζονταν...

τρου στόρι

:s_cool :s_cool
Άβαταρ μέλους
By markvag
#10848
rx8_drifter έγραψε:Βλέπεις τί μπορούσες να πάθεις καβαλινο που μου ακους χεβιμεταλ? :rtfm:


Γι' αυτό κι εγώ μόνο κλασσική μουσική! :rtfm:

Αυτό ή αυτό, αυτό, αυτό, αυτό... Κλασσικά, ή βέβαια και θρησκευτική μουσική :rtfm: Αποκλειστικά και μόνο! Θέλω να σώσω την ψυχή μου κύριος! :rtfm:
Άβαταρ μέλους
By nass
#10970
cavallino έγραψε:Όχι.

Βέβαια έχουνε περάσει πάνω από 20 χρόνια από τότε, ενώ τα μέρη της ιστορίας εκτείνονται σε μια περίοδο 3-4 ετών. Τα περιστατικά τα έγραψα όμως όπως τα θυμάμαι και τα θυμάμαι αρκετά καλά.


Εγώ θυμάμαι ότι ο τρίτος της παρέας λεγόταν Μάνος :shifty: Δημητροκάλης :rtfm: