- 06 Σεπ 2014, 18:52
#3419
Μιας και δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο, κάνω την αρχή με μια δική μου ανασκόπηση:
Πρώτη αναφορά: 2.000 χλμ (3/12/2013)
Με μια χαριτωμένη απογευματινή βόλτα στην Ανάβυσσο, ολοκλήρωσα ήδη τα πρώτα 2.000 χλμ ηλεκτροκίνησης στο κουρσάκι μου. Νομίζω πως είναι καιρός για έναν πρώτο απολογισμό.
Προφανώς θα ξεκινήσω με τα θετικά.
-πολύ γκάζι.
350 watt είναι η απόδοση ενός πολύ γυμνασμένου ποδηλάτη για μία ώρα. Έναν τέτοιο έχω φορτωμένο πάνω στο ποδήλατό μου και δίνει συνέχεια, ασταμάτητα. Ευτυχώς είναι κι ελαφρύς ο άτιμος, μόλις 2.5 κιλά. Γενικώς έχει χορτάσει γκάζι η ψυχούλα μου. Το κλείνω και αμέσως νιώθω ότι χάνομαι. Σπεύδω να το ξαναπατήσω γιατί το έχω καλομάθει απίστευτα.
-αποστάσεις
Από τότε που έβαλα το κιτάκι, καμία απόσταση δε μου φαίνεται μεγάλη. Σούνιο; Δεν είχα πάει ποτέ, το είχα απωθημένο και τελικά πήγα 3 συνεχόμενα σαββατοκύριακα. Έτσι απλά...
Βόλτα με τριψήφιο αριθμό χιλιομέτρων; Επίσης απωθημένο, επίσης βγήκε για πλάκα. Στο τέλος ήθελα κι άλλο. Είχα μάλιστα βαρεθεί, γιατί οι υπόλοιποι δεν είχαν μοτέρ κι είχαν ψοφήσει, ενώ εγώ βαριόμουν που πηγαίναμε τόσο αργά.
Αποστάσεις των 20 και 25 χιλιομέτρων για δουλειά; Κανένα πρόβλημα. Αν πριν γούσταρα μία φορά, τώρα γουστάρω δέκα. Ευκαιρία ψάχνω για να πεταχτώ όπου προκύψει. Όσο πιο μακριά, τόσο μεγαλύτερη η πρόκληση για βολτίτσα.
-απίστευτη αναβάθμιση της όλης ποδηλατικής εμπειρίας.
“Ναι, αλλά νιώθεις να κάνεις ποδήλατο ή απλώς καβαλάς ένα μηχανάκι με μηδέν κόστος;” Ε λοιπόν, η όλη εμπειρία δεν είναι καθόλου μηχανάκι αλλά 100% ποδήλατο. Νιώθεις βρε παιδί μου ότι κάνεις ποδήλατο κι αυτό είναι σημαντικότατο για τους πωρωμένους ποδηλάτες. Απλώς η εμπειρία έχει ανέβει πολλές κλάσεις πάνω.
Σκεφτείτε τη μετάβαση από ένα φτηνιάρικο ΜΤΒ (ας πούμε των 3-4 κατοστάρικων) σε ένα καλοσχεδιασμένο κάρμπον κουρσάκι του τριχίλιαρου. Τόση είναι η αναβάθμιση που νιώθεις με το γκάζι που σου προσφέρει το ηλεκτρικό κιτάκι. Απορείς πώς έκανες ποδήλατο τόσο καιρό, με τις ανηφόρες να σκοτώνουν τη μέση ωριαία σου. Με τον κόντρα αέρα να σου καταστρέφει τη βόλτα, έτσι και σε πετύχαινε εκεί έξω, στην παραλιακή. Τώρα όλα αυτά απλώς δεν υφίστανται. Όποιος συνηθίσει με το μαγικό γκάζι, δε θέλει να το αποχωριστεί ποτέ.
-θεραπεία του γονάτου
Ναι... κι όμως! Είχα μια ευαισθησία στο δεξί μου γόνατο που ήταν τροχοπέδη στα πολύ δυνατά πατήματα ή τις πολύ μεγάλες βόλτες. Την κρατούσα σε μια σχετική ηπιότητα επιλέγοντας ψηλό cadence κι αποφεύγοντας την πραγματικά μεγάλη στιγμιαία ένταση. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ακριβώς θεραπεύτηκα από τότε που έβαλα το μοτέρ. Ενδεχομένως να βοήθησε το ότι δε χρειαζόταν να πατάω πολύ δυνατά με το δεξί, αφού υπήρχε το μοτέρ που έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά. Έδινα φουλ με το αριστερό πόδι και το δεξί λίγο λιγότερο, όσο έπρεπε κι όχι παραπάνω. Και σιγά-σιγά, όλο και ανέβαζα την ένταση, μέχρι που το πρόβλημα ξεπεράστηκε. Ακόμα και μετά από κάποιες πρόσφατες υπερβολές στο ΜΤΒ και στα μονοπάτια, χρειάστηκαν δύο εβδομάδες ηλεκτρικού για να ξεπεραστεί. Όχι, δεν είναι αντίστοιχο της πενικιλίνης κάμποσες δεκαετίες πίσω...
-το βάρος. Είναι τόσο μικρή η επιβάρυνση, που ουσιαστικά δε σου στερεί τίποτα από τις κανονικές σου ποδηλατικές συνήθειες. Για παράδειγμα, έχω ακολουθήσει βόλτες και peloton με μη ηλεκτρικά κουρσάκια. Είτε μέσα στο peloton είτε εμπρός τραβώντας τους υπόλοιπους, μπορούσα να συμμετάσχω στον ίδιο ρυθμό, χωρίς να πατάω το γκάζι. 2.5 κιλά δεν είναι κάτι δραματικό, τουλάχιστον όταν δεν κινείσαι σε ρυθμούς πρωταθλητισμού. Κι όταν 1-2 φορές μού τελείωσε η μπαταρία, συνέχισα να κάνω το κανονικό μου πεταλάκι, όπως θα έκανα κι αν δεν είχα μοτέρ, χωρίς να προβληματιστώ καθόλου.
-η άνω των προσδοκιών αυτονομία. Οι επίσημες δηλώσεις για 25 λεπτά τέρμα γκάζι έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά απαισιόδοξες. Με δύο μπαταρίες πάνω στο κουρσί, έχω διανύσει και 40 χιλιόμετρα και πάταγα γκάζι όπου ήθελα, χωρίς καμία σκέψη οικονομίας. Στο τέλος της βόλτας, οι μπαταρίες ήταν ένα κλικ κάτω από τη μέση. Όταν δε πήγα στο Σούνιο (βόλτα κοντά στα 90 χλμ), πατώντας σε όλες τις ανηφόρες και σε κάμποσες ευθείες, δύο μπαταρίες με έφτασαν οριακά.
-η αίσθηση των καρφωτών αλλαγών.
Πώς ανεβάζουν σειριακά τα μηχανάκια; Ε, αυτό συμβαίνει κι εδώ. Με το γκάζι πατημένο τέρμα, το πίσω ντεραγιέ παίρνει φωτιά. Γκραν-γκραν-γκραν, η μία μετά την αλλή ανεβαίνουν οι σχέσεις, το ίδιο και τα χιλιόμετρα. Μην το δοκιμάσετε όμως με τους μπροστινούς δίσκους. Εκεί αφήνουμε το γκάζι και φερόμαστε με περισσή ευγένεια.
-η ρυμούλκηση.
-Πάμε για μπάνιο στο Πόρτο Ράφτη;
-Και τι θα κάνεις στην ανηφόρα; Εγώ θα έρθω με το κουρσί και με τα κουμπωτά. Εσύ που έχεις τρισχειρότερη φυσική κατάσταση, αρχαίο ΜΤΒ και μηδενικό ποδηλατικό εξοπλισμό, τι θα κάνεις;
Πηγαίναμε τόσο σιγά που κινδύνευα να πέσω (ρημάδια κουμπωτά), εκείνος πίσω μου είτε να λαχανιάζει του θανατά είτε να μένει 300 μέτρα πίσω είτε και τα δύο μαζί.
Ευτυχώς που είχε φέρει το σκοινί που του είπα. Με την ταχύτητα κίνησης στις ανηφοριές από Πόρτο Ράφτη προς Μαρκόπουλο να μην ξεπερνά τα 7 χλμ/ώρα και με τις στάσεις για ανάσες να γίνονται όλο και συχνότερες, το μόνο που απόμενε ήταν ή να τον παρατήσω στην ερημιά ή να τον τραβήξω. Δεν είναι ό,τι ασφαλέστερο, αλλά όταν μιλάμε για ανηφόρα συμπαθητικής κλίσης, η ταχύτητα είναι μικρή. Κι όταν μιλάμε για δύο γομάρια τριψήφιων κιλών (το ένα μάλιστα σε θεόβαρο ΜΤΒ και χωρίς διάθεση να πολυκάνει πετάλι), καταλαβαίνετε ότι ένα έρμο μοτέρ 350w είχε δύσκολο έργο μπροστά του. Κι όμως, από τα 7 μάς εκτόξευσε στα 20+ (24 μέγιστη). Απολαύστε το σχετικό βιντεάκι:
https://www.youtube.com/watch?v=ZnoWMqJ ... ata_player
-τα ανδραγαθήματα.
Ήμουν το ρεμάλι των ανηφοριών. Τριψήφιος αριθμός κιλών, αλουμινένιο κουρσάκι με φθηνή σειρά (Tiagra) με βάρος (προ μοτέρ) 11,450 κιλά, φυσική κατάσταση που δεν παραπέμπει ακριβώς σε μαραθωνοδρόμους... Ε, από ρελίζι του Strava και των σχετικών ιστοσελίδων όπου ανεβάζεις τη διαδρομή σου και αναλαμβάνει να απομονώσει το χρόνο διέλευσης στις επίμαχες (ήδη καταχωρημένες) διαδρομές, τώρα έγινα κάτοχος διάφορων ρεκόρ. Στον Κρεμαστό Λαγό μάλιστα, τη διασημότερη ανάβαση στα Νότια Προάστια της Αθήνας, το ρεκόρ μου είναι περί τα 40 δευτερόλεπτα κατώτερο από το αμέσως επόμενο και είναι αδύνατο να καταρριφθεί από μη ηλεκτρικό ποδήλατο.
-είναι προπονητήριο.
Η λογική λέει ότι επιλέγεις ένα ηλεκτρικό ποδήλατο για να τεμπελιάσεις. Για να το αφήσεις να κάνει αυτό τη βρωμοδουλειά. Επειδή όμως το συγκεκριμένο δεν έχει και πολλά κοινά με τα υπόλοιπα ηλεκτρικά ποδήλατα και επειδή ΔΕΝ υποβοηθά την κίνηση αν δεν κάνεις κι εσύ πετάλι, το αποτέλεσμα είναι μια πρώτης τάξεως προπόνηση. Ενώ είχα ήδη περί τις 13.000 χλμ ποδηλασίας, τον πρώτο μήνα με το κιτ είδα απίστευτη διαφορά στα πόδια μου και στην απόδοσή μου στο ΜΤΒ, που δεν είχε ακόμα μοτέρ. Πού οφείλεται αυτό; Στην καλή ψυχολογία. Επειδή η ταχύτητά σου δεν πέφτει ποτέ σε πραγματικά χαμηλά νούμερα, η ψυχολογία σου κι ο αερισμός σου (σημαντικότατος παράγοντας τους ζεστούς μήνες) παραμένουν ψηλά. Οπότε ο αναβάτης πατάει και πατάει και πατάει ασταμάτητα. Αλύπητα. Η γυναίκα μου απορούσε που όταν επέστρεφα από κάποιες βόλτες μου ήμουν πιο ιδρωμένος και καταπονημένος από πριν που δεν είχα μοτέρ. Ποιος θα μου το έλεγε ότι ένα ηλεκτρικό κιτάκι μπορεί να παίξει το ρόλο του προπονητηρίου...
Τα αρνητικά:
-ο θόρυβος. Το μοτέρ κάνει φασαρία. Στην αρχή σε πωρώνει. Όχι επειδή έχει ωραία χροιά, αλλά επειδή γουστάρεις που ακούγεται το γκάζι όταν το σανιδώνεις.
Στην πορεία νιώθεις ότι θα ήταν καλύτερα με λιγότερη φασαρία. Όπως και να το κάνουμε, η χροιά δεν έχει κάτι το πραγματικά ευχάριστο. Άσε που όταν είσαι σε μια μεγάλη ποδηλατική παρέα που πηγαίνει σε ένα peloton (=ενιαίο γκρουπ), όλοι ξέρουν πότε ζορίστηκες και αναγκάστηκες να πατήσεις το γκάζι. Και τότε αρχίζει το δούλεμα...
Φαντάζομαι ότι τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα πάνω στο ΜΤΒ. Όπως και να το κάνουμε, η κούρσα πηγαίνει μέσα στο δρόμο, όπου κυριαρχεί ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα. Άσε που στα 30+ και 40+ και 50+, ο θόρυβος του αέρα είναι πολύ έντονος, οπότε δε σε ενοχλεί ο θόρυβος του μοτέρ.
Στο βουνό όμως, όπου όλα είναι πιο ήσυχα κι η αίσθηση της ποδηλασίας πιο αγνή και ανόθευτη, φαντάζομαι ότι θα είναι μεγαλύτερο μειονέκτημα. Μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από το βίντεο που έχω αναρτήσει παραπάνω.
-δεν ακούς τόσο εύκολα τα αυτοκίνητα.
Με το μοτέρ να κάνει θόρυβο, δεν αντιλαμβάνεσαι τα αυτοκίνητα που σε πλησιάζουν από πίσω τόσο εύκολα ή τόσο έντονα όπως πριν. Αυτό βέβαια έχει σημασία μέχρι τις μεσαίες ταχύτητες (30 με 40), γιατί από εκεί και πάνω, ο θόρυβος του αέρα υπερακαλύπτει και το μοτέρ, αλλά και το θόρυβο των αμαξιών που σε πλησιάζουν.
-έχω πέσει δύο φορές.
Σε καμία από τις δύο δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε το μοτέρ. Ήταν λάθος χειρισμού από μέρους μου. Παραμένει όμως γεγονός ότι αν δεν είχα μοτέρ, δε θα είχα πέσει σε καμία από τις δύο.
Η πρώτη έγινε σε μία από τις πρώτες μου βόλτες. Ανέβαινα ένα πολύ απότομο βουνό και κάποια στιγμή, το πάτημα 53-28 ήταν άτοπο. Έπρεπε να κατεβάσω στον μικρό δίσκο μπροστά, δηλαδή σε 39-28. Επειδή ήμουν κουμπωμένος με τα πεντάλ κι η ανηφόρα πολύ απότομη, όλα έπρεπε να γίνουν πολύ σύντομα. Θυμίζω ότι οι αλλαγές στους μπροστινούς δίσκους ΔΕΝ είναι καρφωτές. Αφήνω λοιπόν γκάζι, κατεβάζω και πάλι τέρμα γκάζι. Καθώς όμως βρέθηκα ξαφνικά με την πιο κοντή σχέση του ποδηλάτου, το κύμα ροπής ήταν πολύ έντονο και δεν το περίμενα. Στο επόμενο δευτερόλεπτο, το ποδήλατο έχει σηκωθεί σούζα. Τα πόδια μου κουμπωμένα στα πεντάλ, πάρτον κάτω τον δικό σου. Γδαρσίματα, πληγωμένος εγωισμός, στραβωμένο νύχι στο πίσω εκτροχιαστή, ο οποίος σακάτεψε και κάποιες ακτίνες. Πληγωμένος τροχός κι εγώ Αύγουστο μήνα στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Μέχρι να παραγγελθεί και να έρθει ο τροχός, είχαν χαθεί καμιά 20αριά πολύτιμες μέρες. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, τα 2.000 χιλιόμετρα τώρα θα ήταν αρκετά παραπάνω.
Η δεύτερη φορά ήταν σε νωπό οδόστρωμα. Διασταύρωση, κόβω σε πολύ χαμηλή ταχύτητα (5-7 χλμ/ώρα), ελέγχω και όπως στρίβω, γκαζώνω. Το ποδήλατο γερμένο, το καραφλό ελαστικό χάνει τελείως πρόσφυση πάνω στη βρεγμένη άσφαλτο, πάρτον πάλι κάτω τον δικό σου. Ποιος θα μου το έλεγε ότι θα έκανα υπερστροφή ισχύος με το ποδήλατο...
-το πόσο καλύτερα δουλεύει με δύο μπαταρίες.
Καθώς είχα φορτώσει εξαρχής το ποδήλατο με δύο μπαταρίες, μου κακοφάνηκε πολύ όταν αφαίρεσα τη μία για να δω πώς συμπεριφέρεται με λιγότερο βάρος. Το ένα κιλό κάτω έγινε αμέσως αισθητό στο χέρι (στην εργασία μου το ανασηκώνω για καμιά δεκαριά σκαλιά), αλλά το ίδιο αισθητή έγινε κι η ελαφρώς πεσμένη απόδοση.
Εξηγώ: καθώς η μπαταρία ξεφορτίζεται, η απόδοση μειώνεται ελαφρώς. Όχι κάτι δραματικό, ας πούμε ότι από την πρώτη γκαζιά μέχρι τα τελειώματα (όταν σου μένει ένα 10% σε χωρητικότητα), χάνεις ένα 20% της δύναμης. Όταν έχεις μία μπαταρία, η πτώση είναι πολύ πιο αισθητή από ότι όταν έχεις δύο. Και γιατί η ίδια πτώση έρχεται στο μισό χρονικό διάστημα, αλλά και γιατί η μία μπαταρία δεν μπορεί να κρατήσει τόσο υψηλή τάση όσο οι δύο μπαταρίες.
Τι σημαίνει το ότι με δύο μπαταρίες το μοτέρ δουλεύει πολύ πιο σωστά; Δύο πράγματα: 100 ευρώ επιπλέον για την έξτρα μπαταρία κι ένα κιλό πάνω στο ποδήλατο. Αλλά βέβαια, όλα είναι θέμα χρήσης. Αν κάποιος θέλει να πηγαίνει στη δουλειά του στα 5 χλμ και να επιστρέφει χωρίς να χρειαστεί να φορτίσει ενδιάμεσα, ε, δεν πρόκειται να βάλει 2 μπαταρίες. Αν κάποιος δουλεύει στα 25 χλμ και δεν έχει ευχέρεια να φορτίσει εκεί, τότε αναγκαστικά θα πάει στις 2.
-δυσκολία στις βόλτες.
Όταν βρίσκεσαι σε μια παρέα όπου μόνο εσύ έχεις υποβοήθηση, τότε έχεις δίλημμα. Ή πηγαίνεις με το ρυθμό τους, που σημαίνει ότι τσάμπα κουβαλάς 2.5 κιλά επιπλέον και που σε ξενερώνει αφάνταστα, αφού έχεις συνηθίσει να πηγαίνεις πολύ πιο γρήγορα ή τους παρατάς και φεύγεις. Βόλτες με άλλα 6-7 κουρσάκια προς το Σούνιο και να κρατιέμαι σε μωτ κάτω από τα 30, εκεί που θα φλέρταρα με τα 45. Τα ίδια και χειρότερα γίνονται στο βουνό. Ανηφόρες που δε βγαίνουν παρά μόνο κατεβαίνοντας και σπρώχνοντας, η παρέα δεν έχει κιτάκι. Τι κάνεις; Κατεβαίνεις και συ και σπρώχνεις ή γκαζώνεις και τους περιμένεις στην ανηφόρα;
Μέχρι να διαδοθεί και να έχουν αρκετοί από τους πωρωμένους ποδηλάτες, η διαφορά στο γκάζι καθιστά τη συνύπαρξη προβληματική.
Τα ουδέτερα
-το κόστος.
Έχω ακούσει τα πιο ακραία σχόλια. Από “μεγάλη απάτη, με τόσα αγοράζω μεταχειρισμένο παπί” από τύπους που προφανώς δεν έχουν καμία σχέση με την ποδηλασία, απλώς μυρίστηκαν τσάμπα μετακίνηση και μπήκαν...
μέχρι και “είναι τσάμπα για αυτά που προσφέρει” από τύπους που κάνουν ποδήλατο συστηματικά και είναι πωρωμένοι. Πράγματι, όταν χώνεις κατοστάρικα αβέρτα για να ελαφρώσεις λίγο το κουρσί σου ή να πάρεις αεροδυναμικούς τροχούς (που θα σου ελαφρώσουν την τσέπη χιλιάρικα για να πάρεις ένα 5% στις μεγάλες ταχύτητες), τότε όντως φαίνεται πάμφθηνο.
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Στην Ελλάδα του 2014, τα 5-6-7 κατοστάρικα δεν είναι αμελητέο ποσό. Για κάποιον όμως που κάνει το χόμπι του, μάλλον δεν είναι και κάτι τραγικό. Για κάποιον που θέλει να γλιτώσει τα κόστη των μετακινήσεων, θα πρέπει να ξέρει ότι θα κάνει απόσβεση πολύ γρήγορα. Έχω καταντήσει να διανύω σημαντικά περισσότερα χιλιόμετρα με το ποδήλατο παρά με το αυτοκίνητο. Σε κάτι λιγότερο από 4 μήνες, το ποδήλατο (το ένα από τα δύο) διένυσε 2.000 χλμ. Το αυτοκίνητο; Κλάσμα αυτών. Δεν ξέρω με ακρίβεια, αλλά σίγουρα κάτω από τα μισά.
Πρώτη αναφορά: 2.000 χλμ (3/12/2013)
Με μια χαριτωμένη απογευματινή βόλτα στην Ανάβυσσο, ολοκλήρωσα ήδη τα πρώτα 2.000 χλμ ηλεκτροκίνησης στο κουρσάκι μου. Νομίζω πως είναι καιρός για έναν πρώτο απολογισμό.
Προφανώς θα ξεκινήσω με τα θετικά.
-πολύ γκάζι.
350 watt είναι η απόδοση ενός πολύ γυμνασμένου ποδηλάτη για μία ώρα. Έναν τέτοιο έχω φορτωμένο πάνω στο ποδήλατό μου και δίνει συνέχεια, ασταμάτητα. Ευτυχώς είναι κι ελαφρύς ο άτιμος, μόλις 2.5 κιλά. Γενικώς έχει χορτάσει γκάζι η ψυχούλα μου. Το κλείνω και αμέσως νιώθω ότι χάνομαι. Σπεύδω να το ξαναπατήσω γιατί το έχω καλομάθει απίστευτα.
-αποστάσεις
Από τότε που έβαλα το κιτάκι, καμία απόσταση δε μου φαίνεται μεγάλη. Σούνιο; Δεν είχα πάει ποτέ, το είχα απωθημένο και τελικά πήγα 3 συνεχόμενα σαββατοκύριακα. Έτσι απλά...
Βόλτα με τριψήφιο αριθμό χιλιομέτρων; Επίσης απωθημένο, επίσης βγήκε για πλάκα. Στο τέλος ήθελα κι άλλο. Είχα μάλιστα βαρεθεί, γιατί οι υπόλοιποι δεν είχαν μοτέρ κι είχαν ψοφήσει, ενώ εγώ βαριόμουν που πηγαίναμε τόσο αργά.
Αποστάσεις των 20 και 25 χιλιομέτρων για δουλειά; Κανένα πρόβλημα. Αν πριν γούσταρα μία φορά, τώρα γουστάρω δέκα. Ευκαιρία ψάχνω για να πεταχτώ όπου προκύψει. Όσο πιο μακριά, τόσο μεγαλύτερη η πρόκληση για βολτίτσα.
-απίστευτη αναβάθμιση της όλης ποδηλατικής εμπειρίας.
“Ναι, αλλά νιώθεις να κάνεις ποδήλατο ή απλώς καβαλάς ένα μηχανάκι με μηδέν κόστος;” Ε λοιπόν, η όλη εμπειρία δεν είναι καθόλου μηχανάκι αλλά 100% ποδήλατο. Νιώθεις βρε παιδί μου ότι κάνεις ποδήλατο κι αυτό είναι σημαντικότατο για τους πωρωμένους ποδηλάτες. Απλώς η εμπειρία έχει ανέβει πολλές κλάσεις πάνω.
Σκεφτείτε τη μετάβαση από ένα φτηνιάρικο ΜΤΒ (ας πούμε των 3-4 κατοστάρικων) σε ένα καλοσχεδιασμένο κάρμπον κουρσάκι του τριχίλιαρου. Τόση είναι η αναβάθμιση που νιώθεις με το γκάζι που σου προσφέρει το ηλεκτρικό κιτάκι. Απορείς πώς έκανες ποδήλατο τόσο καιρό, με τις ανηφόρες να σκοτώνουν τη μέση ωριαία σου. Με τον κόντρα αέρα να σου καταστρέφει τη βόλτα, έτσι και σε πετύχαινε εκεί έξω, στην παραλιακή. Τώρα όλα αυτά απλώς δεν υφίστανται. Όποιος συνηθίσει με το μαγικό γκάζι, δε θέλει να το αποχωριστεί ποτέ.
-θεραπεία του γονάτου
Ναι... κι όμως! Είχα μια ευαισθησία στο δεξί μου γόνατο που ήταν τροχοπέδη στα πολύ δυνατά πατήματα ή τις πολύ μεγάλες βόλτες. Την κρατούσα σε μια σχετική ηπιότητα επιλέγοντας ψηλό cadence κι αποφεύγοντας την πραγματικά μεγάλη στιγμιαία ένταση. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ακριβώς θεραπεύτηκα από τότε που έβαλα το μοτέρ. Ενδεχομένως να βοήθησε το ότι δε χρειαζόταν να πατάω πολύ δυνατά με το δεξί, αφού υπήρχε το μοτέρ που έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά. Έδινα φουλ με το αριστερό πόδι και το δεξί λίγο λιγότερο, όσο έπρεπε κι όχι παραπάνω. Και σιγά-σιγά, όλο και ανέβαζα την ένταση, μέχρι που το πρόβλημα ξεπεράστηκε. Ακόμα και μετά από κάποιες πρόσφατες υπερβολές στο ΜΤΒ και στα μονοπάτια, χρειάστηκαν δύο εβδομάδες ηλεκτρικού για να ξεπεραστεί. Όχι, δεν είναι αντίστοιχο της πενικιλίνης κάμποσες δεκαετίες πίσω...
-το βάρος. Είναι τόσο μικρή η επιβάρυνση, που ουσιαστικά δε σου στερεί τίποτα από τις κανονικές σου ποδηλατικές συνήθειες. Για παράδειγμα, έχω ακολουθήσει βόλτες και peloton με μη ηλεκτρικά κουρσάκια. Είτε μέσα στο peloton είτε εμπρός τραβώντας τους υπόλοιπους, μπορούσα να συμμετάσχω στον ίδιο ρυθμό, χωρίς να πατάω το γκάζι. 2.5 κιλά δεν είναι κάτι δραματικό, τουλάχιστον όταν δεν κινείσαι σε ρυθμούς πρωταθλητισμού. Κι όταν 1-2 φορές μού τελείωσε η μπαταρία, συνέχισα να κάνω το κανονικό μου πεταλάκι, όπως θα έκανα κι αν δεν είχα μοτέρ, χωρίς να προβληματιστώ καθόλου.
-η άνω των προσδοκιών αυτονομία. Οι επίσημες δηλώσεις για 25 λεπτά τέρμα γκάζι έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά απαισιόδοξες. Με δύο μπαταρίες πάνω στο κουρσί, έχω διανύσει και 40 χιλιόμετρα και πάταγα γκάζι όπου ήθελα, χωρίς καμία σκέψη οικονομίας. Στο τέλος της βόλτας, οι μπαταρίες ήταν ένα κλικ κάτω από τη μέση. Όταν δε πήγα στο Σούνιο (βόλτα κοντά στα 90 χλμ), πατώντας σε όλες τις ανηφόρες και σε κάμποσες ευθείες, δύο μπαταρίες με έφτασαν οριακά.
-η αίσθηση των καρφωτών αλλαγών.
Πώς ανεβάζουν σειριακά τα μηχανάκια; Ε, αυτό συμβαίνει κι εδώ. Με το γκάζι πατημένο τέρμα, το πίσω ντεραγιέ παίρνει φωτιά. Γκραν-γκραν-γκραν, η μία μετά την αλλή ανεβαίνουν οι σχέσεις, το ίδιο και τα χιλιόμετρα. Μην το δοκιμάσετε όμως με τους μπροστινούς δίσκους. Εκεί αφήνουμε το γκάζι και φερόμαστε με περισσή ευγένεια.
-η ρυμούλκηση.
-Πάμε για μπάνιο στο Πόρτο Ράφτη;
-Και τι θα κάνεις στην ανηφόρα; Εγώ θα έρθω με το κουρσί και με τα κουμπωτά. Εσύ που έχεις τρισχειρότερη φυσική κατάσταση, αρχαίο ΜΤΒ και μηδενικό ποδηλατικό εξοπλισμό, τι θα κάνεις;
Πηγαίναμε τόσο σιγά που κινδύνευα να πέσω (ρημάδια κουμπωτά), εκείνος πίσω μου είτε να λαχανιάζει του θανατά είτε να μένει 300 μέτρα πίσω είτε και τα δύο μαζί.
Ευτυχώς που είχε φέρει το σκοινί που του είπα. Με την ταχύτητα κίνησης στις ανηφοριές από Πόρτο Ράφτη προς Μαρκόπουλο να μην ξεπερνά τα 7 χλμ/ώρα και με τις στάσεις για ανάσες να γίνονται όλο και συχνότερες, το μόνο που απόμενε ήταν ή να τον παρατήσω στην ερημιά ή να τον τραβήξω. Δεν είναι ό,τι ασφαλέστερο, αλλά όταν μιλάμε για ανηφόρα συμπαθητικής κλίσης, η ταχύτητα είναι μικρή. Κι όταν μιλάμε για δύο γομάρια τριψήφιων κιλών (το ένα μάλιστα σε θεόβαρο ΜΤΒ και χωρίς διάθεση να πολυκάνει πετάλι), καταλαβαίνετε ότι ένα έρμο μοτέρ 350w είχε δύσκολο έργο μπροστά του. Κι όμως, από τα 7 μάς εκτόξευσε στα 20+ (24 μέγιστη). Απολαύστε το σχετικό βιντεάκι:
https://www.youtube.com/watch?v=ZnoWMqJ ... ata_player
-τα ανδραγαθήματα.
Ήμουν το ρεμάλι των ανηφοριών. Τριψήφιος αριθμός κιλών, αλουμινένιο κουρσάκι με φθηνή σειρά (Tiagra) με βάρος (προ μοτέρ) 11,450 κιλά, φυσική κατάσταση που δεν παραπέμπει ακριβώς σε μαραθωνοδρόμους... Ε, από ρελίζι του Strava και των σχετικών ιστοσελίδων όπου ανεβάζεις τη διαδρομή σου και αναλαμβάνει να απομονώσει το χρόνο διέλευσης στις επίμαχες (ήδη καταχωρημένες) διαδρομές, τώρα έγινα κάτοχος διάφορων ρεκόρ. Στον Κρεμαστό Λαγό μάλιστα, τη διασημότερη ανάβαση στα Νότια Προάστια της Αθήνας, το ρεκόρ μου είναι περί τα 40 δευτερόλεπτα κατώτερο από το αμέσως επόμενο και είναι αδύνατο να καταρριφθεί από μη ηλεκτρικό ποδήλατο.
-είναι προπονητήριο.
Η λογική λέει ότι επιλέγεις ένα ηλεκτρικό ποδήλατο για να τεμπελιάσεις. Για να το αφήσεις να κάνει αυτό τη βρωμοδουλειά. Επειδή όμως το συγκεκριμένο δεν έχει και πολλά κοινά με τα υπόλοιπα ηλεκτρικά ποδήλατα και επειδή ΔΕΝ υποβοηθά την κίνηση αν δεν κάνεις κι εσύ πετάλι, το αποτέλεσμα είναι μια πρώτης τάξεως προπόνηση. Ενώ είχα ήδη περί τις 13.000 χλμ ποδηλασίας, τον πρώτο μήνα με το κιτ είδα απίστευτη διαφορά στα πόδια μου και στην απόδοσή μου στο ΜΤΒ, που δεν είχε ακόμα μοτέρ. Πού οφείλεται αυτό; Στην καλή ψυχολογία. Επειδή η ταχύτητά σου δεν πέφτει ποτέ σε πραγματικά χαμηλά νούμερα, η ψυχολογία σου κι ο αερισμός σου (σημαντικότατος παράγοντας τους ζεστούς μήνες) παραμένουν ψηλά. Οπότε ο αναβάτης πατάει και πατάει και πατάει ασταμάτητα. Αλύπητα. Η γυναίκα μου απορούσε που όταν επέστρεφα από κάποιες βόλτες μου ήμουν πιο ιδρωμένος και καταπονημένος από πριν που δεν είχα μοτέρ. Ποιος θα μου το έλεγε ότι ένα ηλεκτρικό κιτάκι μπορεί να παίξει το ρόλο του προπονητηρίου...
Τα αρνητικά:
-ο θόρυβος. Το μοτέρ κάνει φασαρία. Στην αρχή σε πωρώνει. Όχι επειδή έχει ωραία χροιά, αλλά επειδή γουστάρεις που ακούγεται το γκάζι όταν το σανιδώνεις.
Στην πορεία νιώθεις ότι θα ήταν καλύτερα με λιγότερη φασαρία. Όπως και να το κάνουμε, η χροιά δεν έχει κάτι το πραγματικά ευχάριστο. Άσε που όταν είσαι σε μια μεγάλη ποδηλατική παρέα που πηγαίνει σε ένα peloton (=ενιαίο γκρουπ), όλοι ξέρουν πότε ζορίστηκες και αναγκάστηκες να πατήσεις το γκάζι. Και τότε αρχίζει το δούλεμα...
Φαντάζομαι ότι τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα πάνω στο ΜΤΒ. Όπως και να το κάνουμε, η κούρσα πηγαίνει μέσα στο δρόμο, όπου κυριαρχεί ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα. Άσε που στα 30+ και 40+ και 50+, ο θόρυβος του αέρα είναι πολύ έντονος, οπότε δε σε ενοχλεί ο θόρυβος του μοτέρ.
Στο βουνό όμως, όπου όλα είναι πιο ήσυχα κι η αίσθηση της ποδηλασίας πιο αγνή και ανόθευτη, φαντάζομαι ότι θα είναι μεγαλύτερο μειονέκτημα. Μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από το βίντεο που έχω αναρτήσει παραπάνω.
-δεν ακούς τόσο εύκολα τα αυτοκίνητα.
Με το μοτέρ να κάνει θόρυβο, δεν αντιλαμβάνεσαι τα αυτοκίνητα που σε πλησιάζουν από πίσω τόσο εύκολα ή τόσο έντονα όπως πριν. Αυτό βέβαια έχει σημασία μέχρι τις μεσαίες ταχύτητες (30 με 40), γιατί από εκεί και πάνω, ο θόρυβος του αέρα υπερακαλύπτει και το μοτέρ, αλλά και το θόρυβο των αμαξιών που σε πλησιάζουν.
-έχω πέσει δύο φορές.
Σε καμία από τις δύο δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε το μοτέρ. Ήταν λάθος χειρισμού από μέρους μου. Παραμένει όμως γεγονός ότι αν δεν είχα μοτέρ, δε θα είχα πέσει σε καμία από τις δύο.
Η πρώτη έγινε σε μία από τις πρώτες μου βόλτες. Ανέβαινα ένα πολύ απότομο βουνό και κάποια στιγμή, το πάτημα 53-28 ήταν άτοπο. Έπρεπε να κατεβάσω στον μικρό δίσκο μπροστά, δηλαδή σε 39-28. Επειδή ήμουν κουμπωμένος με τα πεντάλ κι η ανηφόρα πολύ απότομη, όλα έπρεπε να γίνουν πολύ σύντομα. Θυμίζω ότι οι αλλαγές στους μπροστινούς δίσκους ΔΕΝ είναι καρφωτές. Αφήνω λοιπόν γκάζι, κατεβάζω και πάλι τέρμα γκάζι. Καθώς όμως βρέθηκα ξαφνικά με την πιο κοντή σχέση του ποδηλάτου, το κύμα ροπής ήταν πολύ έντονο και δεν το περίμενα. Στο επόμενο δευτερόλεπτο, το ποδήλατο έχει σηκωθεί σούζα. Τα πόδια μου κουμπωμένα στα πεντάλ, πάρτον κάτω τον δικό σου. Γδαρσίματα, πληγωμένος εγωισμός, στραβωμένο νύχι στο πίσω εκτροχιαστή, ο οποίος σακάτεψε και κάποιες ακτίνες. Πληγωμένος τροχός κι εγώ Αύγουστο μήνα στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Μέχρι να παραγγελθεί και να έρθει ο τροχός, είχαν χαθεί καμιά 20αριά πολύτιμες μέρες. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, τα 2.000 χιλιόμετρα τώρα θα ήταν αρκετά παραπάνω.
Η δεύτερη φορά ήταν σε νωπό οδόστρωμα. Διασταύρωση, κόβω σε πολύ χαμηλή ταχύτητα (5-7 χλμ/ώρα), ελέγχω και όπως στρίβω, γκαζώνω. Το ποδήλατο γερμένο, το καραφλό ελαστικό χάνει τελείως πρόσφυση πάνω στη βρεγμένη άσφαλτο, πάρτον πάλι κάτω τον δικό σου. Ποιος θα μου το έλεγε ότι θα έκανα υπερστροφή ισχύος με το ποδήλατο...
-το πόσο καλύτερα δουλεύει με δύο μπαταρίες.
Καθώς είχα φορτώσει εξαρχής το ποδήλατο με δύο μπαταρίες, μου κακοφάνηκε πολύ όταν αφαίρεσα τη μία για να δω πώς συμπεριφέρεται με λιγότερο βάρος. Το ένα κιλό κάτω έγινε αμέσως αισθητό στο χέρι (στην εργασία μου το ανασηκώνω για καμιά δεκαριά σκαλιά), αλλά το ίδιο αισθητή έγινε κι η ελαφρώς πεσμένη απόδοση.
Εξηγώ: καθώς η μπαταρία ξεφορτίζεται, η απόδοση μειώνεται ελαφρώς. Όχι κάτι δραματικό, ας πούμε ότι από την πρώτη γκαζιά μέχρι τα τελειώματα (όταν σου μένει ένα 10% σε χωρητικότητα), χάνεις ένα 20% της δύναμης. Όταν έχεις μία μπαταρία, η πτώση είναι πολύ πιο αισθητή από ότι όταν έχεις δύο. Και γιατί η ίδια πτώση έρχεται στο μισό χρονικό διάστημα, αλλά και γιατί η μία μπαταρία δεν μπορεί να κρατήσει τόσο υψηλή τάση όσο οι δύο μπαταρίες.
Τι σημαίνει το ότι με δύο μπαταρίες το μοτέρ δουλεύει πολύ πιο σωστά; Δύο πράγματα: 100 ευρώ επιπλέον για την έξτρα μπαταρία κι ένα κιλό πάνω στο ποδήλατο. Αλλά βέβαια, όλα είναι θέμα χρήσης. Αν κάποιος θέλει να πηγαίνει στη δουλειά του στα 5 χλμ και να επιστρέφει χωρίς να χρειαστεί να φορτίσει ενδιάμεσα, ε, δεν πρόκειται να βάλει 2 μπαταρίες. Αν κάποιος δουλεύει στα 25 χλμ και δεν έχει ευχέρεια να φορτίσει εκεί, τότε αναγκαστικά θα πάει στις 2.
-δυσκολία στις βόλτες.
Όταν βρίσκεσαι σε μια παρέα όπου μόνο εσύ έχεις υποβοήθηση, τότε έχεις δίλημμα. Ή πηγαίνεις με το ρυθμό τους, που σημαίνει ότι τσάμπα κουβαλάς 2.5 κιλά επιπλέον και που σε ξενερώνει αφάνταστα, αφού έχεις συνηθίσει να πηγαίνεις πολύ πιο γρήγορα ή τους παρατάς και φεύγεις. Βόλτες με άλλα 6-7 κουρσάκια προς το Σούνιο και να κρατιέμαι σε μωτ κάτω από τα 30, εκεί που θα φλέρταρα με τα 45. Τα ίδια και χειρότερα γίνονται στο βουνό. Ανηφόρες που δε βγαίνουν παρά μόνο κατεβαίνοντας και σπρώχνοντας, η παρέα δεν έχει κιτάκι. Τι κάνεις; Κατεβαίνεις και συ και σπρώχνεις ή γκαζώνεις και τους περιμένεις στην ανηφόρα;
Μέχρι να διαδοθεί και να έχουν αρκετοί από τους πωρωμένους ποδηλάτες, η διαφορά στο γκάζι καθιστά τη συνύπαρξη προβληματική.
Τα ουδέτερα
-το κόστος.
Έχω ακούσει τα πιο ακραία σχόλια. Από “μεγάλη απάτη, με τόσα αγοράζω μεταχειρισμένο παπί” από τύπους που προφανώς δεν έχουν καμία σχέση με την ποδηλασία, απλώς μυρίστηκαν τσάμπα μετακίνηση και μπήκαν...
μέχρι και “είναι τσάμπα για αυτά που προσφέρει” από τύπους που κάνουν ποδήλατο συστηματικά και είναι πωρωμένοι. Πράγματι, όταν χώνεις κατοστάρικα αβέρτα για να ελαφρώσεις λίγο το κουρσί σου ή να πάρεις αεροδυναμικούς τροχούς (που θα σου ελαφρώσουν την τσέπη χιλιάρικα για να πάρεις ένα 5% στις μεγάλες ταχύτητες), τότε όντως φαίνεται πάμφθηνο.
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Στην Ελλάδα του 2014, τα 5-6-7 κατοστάρικα δεν είναι αμελητέο ποσό. Για κάποιον όμως που κάνει το χόμπι του, μάλλον δεν είναι και κάτι τραγικό. Για κάποιον που θέλει να γλιτώσει τα κόστη των μετακινήσεων, θα πρέπει να ξέρει ότι θα κάνει απόσβεση πολύ γρήγορα. Έχω καταντήσει να διανύω σημαντικά περισσότερα χιλιόμετρα με το ποδήλατο παρά με το αυτοκίνητο. Σε κάτι λιγότερο από 4 μήνες, το ποδήλατο (το ένα από τα δύο) διένυσε 2.000 χλμ. Το αυτοκίνητο; Κλάσμα αυτών. Δεν ξέρω με ακρίβεια, αλλά σίγουρα κάτω από τα μισά.
Τελευταία επεξεργασία από Dimsabas και 06 Σεπ 2014, 19:17, έχει επεξεργασθεί 1 φορά/ες συνολικά
