- 23 Νοέμ 2015, 19:46
#189753
Κατ'αρχήν οι αμερικάνοι ότι θεωρούν ότι αξίζει να το πλασάρουν, το πλασάρουν ωραία. Χθες για να τιμήσουν έναν θρύλο του αθλήματος που αποχωρούσε έκαναν τεράστιο σόου. Coreo στις κερκίδες, Χάμιλτον και Αντρέτι (ο κανονικός, όχι κάποιος από τους γιους/εγγονούς/δε συμμαζεύεται) στο πάντοκ για να εκπροσωπηθούν και οι άλλες 2 βασικές μορφές autosports πίστας. Αφιερώματα, παρουσιάσεις κλπ.
Κατά τα άλλα το Νασκαρ είναι κάτι σαν το αμερικάνικο φουτμπολ. Πάρα πολύ στρατηγική, μα υπερβολικά πολύ. Τι θα κάνουν σε κάθε caution, ποτε να πιέσουν, πότε όχι, λάστιχα, ρίσκα, καύσιμα, όλα. Δηλαδή αν πετύχαιναν την πρώτη σεζόν Πιρέλι στη Φ1 θα κοιτούσαν να την κάνουν ακόμα πιο έντονη, με 4 και 5 πιτ τουλάχιστον και λάστιχα 10 γύρων, αντί να ακολουθήσουν τον purist δρόμο της Ευρώπης. Και επειδή οι αγώνες είναι 36 και οι πιθανοί νικητές σε έναν αγώνα μπορεί να φτάνουν και τους 20, καταλαβαίνουμε ότι είναι λογικό και φυσιολογικό να παίρνουν μεγάλα ρίσκα και σε στρατηγική και στην πίστα. Και εγκατάλλειψη να έχουν, έχουν άλλους 35 αγώνες να την καλύψουν. Ο Kyle έχασε 11 αγώνες. Και πρόλαβε να μπει στο chase.
Tα οβάλ τώρα. Πριν αρχίσω να βλέπω όλους (ή έστω τους περισσότερους) αγώνες της σεζόν είχα την εντύπωση ότι οβαλ = αριστερή στροφή. Αυτό. Ε φυσικά είχα απόλυτο άδικο. Έχει μεγάλη ποικιλία στα οβάλ, τεράστια διαφοροποίηση και στην προσέγγιση και στην απόδοση. Έχει την Daytona που είναι plate restricted και ο αγώνας βγαίνει σε pack πηγαίνοντας όλοι με τελική, έχει και το Μαρτινσβιλ που είναι μισό μίλι πίστα. Δηλαδή 2 στάδια στίβου διαδρομή. Με φρένα στις 2 φουρκέτες και πανικό στο ίσιωμα. Έχει με μεγάλο banking έχει και flat. D-shaped, tri-oval (Pocono), quad-oval, και ότι απόσταση θέλεις από μισό έως 2,5 μίλια (Ιντι, Ντεϊτόνα). Έχει πίστες που περνάς από παντού, τρέχουν 3-wide, έχει και πίστες που δεν περνάς με τίποτα και πρέπει να δουλέψεις το προσπέρασμα 5 και 6 γύρους.
Γενικά χωρίς να είναι η κορωνίδα των autosports είναι ένα ενδιαφέρον και διασκεδαστικό φορμάτ. Ίσως μας ξενίσει εμάς λίγο η απάλευτη διάρκεια και προφανώς οι οδηγοί του είναι πάρα πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν και τίποτα άλλο. Κάνεις δε θα πει ποτέ ότι ο Τζίμι Τζόνσον είναι ισάξιο τιμόνι με τον Χάμιλτον, αλλά και αυτοί είναι πολύ ταλαντούχοι οπότε πιστεύω ότι αν ασχολούταν με τα open wheels από μικροί θα έβγαιναν και από κει πρωταθλητές. Γενικά η μετάβαση από το ένα είδος στο άλλο είναι δύσκολη, εκτός από το καθήκι τον Τόνι Στιούαρτ (Smoke) κανείς άλλος δεν μπόρεσε να πάρει τίτλο και στα 2 είδη (πχ Χόρνις, Μοντόγια, Ζακ, Κίμι)
“Hither came Conan, the Cimmerian, black-haired, sullen-eyed, sword in hand, a thief, a reaver, a slayer, with gigantic melancholies and gigantic mirth, to tread the jeweled thrones of the Earth under his sandaled feet.”