Πήγα για μία εβδομάδα Μαδρίτη και λέω να γράψω τη σαχλαμάρα μου τώρα που τα έχω φρέσκα. Γενικά προτείνεται σαν εκδρομή, και περάσαμε καλά.
Μάι τοπ τεν
1. Μουσείο Πράδο. Πίνακες αναγεννησιακοί και έως το 1850 και λίγα γλυπτά , με αιχμή τα έργα των Τιτσιάνο, Τιντορέτο, Γκρέκο, Ρούμπενς, Ρέμπραντ και Γκόγια. Φοβερό.
2. Ημερήσια εκδρομή στο Τολέδο (70 χλμ.). Μουσείο Γκρέκο, ναός του Αγ. Θωμά με το κορυφαίο έργο του Γκρέκο ‘η ταφή του κυρίου του Οργκάθ’ , καθεδρικός ναός, φοβερή θέα από το πλατώ της πόλης στον ποταμό Τάχο και περιπλάνηση στα καλντερίμια και στους πεζόδρομους. Πάρτε το λεωφορείο (10 ευρώ αλέ ρετούρ) από την Πλάθα Ελίπτικα, όχι το τρένο που προτείνουν όλοι οι τουριστικοί οδηγοί. Θα το πληρώσετε διπλά για ένα τεταρτάκι λιγότερο ταξίδι, χώρια τη βαβούρα στον χαοτικό σ. σταθμό Ατότσα ρένφε.
3. Παλάθιο Ρεάλ. Εντυπωσιακό. Ευχάριστη έκπληξη η ξεχωριστή έκθεση με τα όπλα, η οποία αφορά αποκλειστικά πανοπλίες και όπλα του μεσαίωνα που είτε ανήκουν στα ανάκτορα και στη φρουρά τους, είτε ήταν λάφυρα από πολέμους. Εκτίθενται εκατοντάδες ολόσωμες πανοπλίες ιπποτών, ακόμα και των αλόγων τους .
4. Κέντρο τέχνης Ρέινα Σοφία (η γνωστή Γλύξμπουργκ καθ’ υμάς). Πικάσο, Μιρό και Νταλί κυρίως. Ολόκληρη αίθουσα αφιερωμένη στην πασίγνωστη ‘Σφαγή της Γκερνίκα’ .
5. Αρένα ταυρομαχίας Πλάθα δε τόρες δε λας Βέντας στον σταθμό μετρό Βέντας. ΙΜΟ το πιο ωραίο κτίριο της Μαδρίτης σε ρυθμό νεομουδεχάρ (μαυριτάνικος). Εντυπωσιακό μέσα έξω.
6. Αιγυπτιακός ναός του Ντεμπόντ. Λιτός αλλά εντυπωσιακός.
7. Πλάθα Μαγιόρ. Ωραία, αν και εντελώς τουριστική πλέον.
8. Αγορές Σαν Μιγκέλ, Αντόν Μαρτίν.
9. Καθεδρικός ναός δίπλα στο βασιλικό παλάτι και μοναστήρι των Ξυπόλητων (μοναστέριο δε λας δεσκάλθας ρεάλες) στη Σολ.
10. Πάρκο Ρετίρο για βόλτα και χαλάρωση.
Μακρυά από μουσείο κέρινων ομοιωμάτων (19 ευρώ το κεφάλι για σαχλαμάρες), ψώνια από αγορά Σαν Μιγκέλ (εξωφρενικά υπερτιμημένη). Μετριότατη και κουραστική η πλατεία Πλάθα πουέρτα δε λα Σολ.
Γενικώς, κινείσαι άνετα με μετρό, πόδια, λεωφορεία. Το μετρό της πόλης έχει 11 γραμμές και 210+ σταθμούς, είναι δηλαδή χοντρικά το τριπλάσιο σε εύρος από της Αθήνας παρά το ότι η πόλη είναι μικρότερη. Τα λεωφορεία λειτουργούν συμπληρωματικά του μετρό, και είναι συνήθως άδεια. Συνεννόηση ταρατατζούμ, δεν μιλάνε αγγλικά σε βαθμό αυτισμού, παρά μόνο σε εξαιρέσεις. Ακόμη και οι πωλητές σε τουριστικομάγαζα στην πλάθα Μαγιόρ σου μιλάνε ισπανικά, και ενώ τους λες ότι δεν καταλαβαίνεις, αυτοί συνεχίζουν το χαβά τους. Πράισλες.
Ο κόσμος έμοιαζε σε εμάς σε ποσοστό άνω του 75%, και στη φάτσα, και στο σώμα και στο ντύσιμο. Σίγουρα κυκλοφορούσε και λιγότερη βλαχιά. Εκεί που νόμιζα όμως ότι κατέχουμε τα πρωτεία σε διασκέδαση-καφενείο-μεζεδοπωλεία, άρχισα να προβληματίζομαι. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι μαγαζιά τέτοιου είδους, τα οποία ήταν τίγκα από ντόπιους όλες τις ώρες. Δεν ξέρω τελικά αν μας ξεπερνάνε, αλλά σίγουρα το ματς είναι ντέρμπι.
Η μέρα τους ξεκινάει αργά, πρακτικά μετά τις 9:00 και βάλε. Ένα περίεργο πράγμα, στις 7 το πρωί είναι σκοτάδι μαύρο (της πίσσας), ο δημοτικός φωτισμός στους δρόμους λειτουργεί μέχρι τις 8:30 και βάλε. Είναι ο βασικός λόγος που ενώ βρίσκονται γεωγραφικά περίπου κάτω από το Γκρίνουιτς, έχουν την ώρα της κεντρικής Ευρώπης. Τα μεγάλα μαγαζιά αλλά και τα μουσεία λειτουργούν 10 το πρωί με 10 το βράδυ, όλη η μέρα τους γενικά είναι μετατοπισμένη προς τα πίσω σε αντίθεση με εμάς όπου ξεκινάει νωρίς.
Έκλεισα ένα ολόκληρο διαμέρισμα στο κέντρο μέσω Airbnb (για πρώτη φορά) και έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος. Τις περισσότερες διαδρομές τις έκανα με τα πόδια. Πετύχαμε εξαιρετικό καιρό, 5-15 Κελσίου παρά τις αντίθετες προβλέψεις του BBC weather (δεύτερη φορά που μου την κάνει).
Φαγητό. Δυστυχώς δεν τα βρήκαμε. Όχι ότι τρως άσχημα (αν και σφύριξα δυό-τρία φάουλ με κίτρινη κάρτα), αλλά με μια προσφιλή στο φόρουμ έκφραση : τους κατουράμε. Ανέτως. Για εστιατόριο με 70% ντόπιους gato madrilleno προτείνω πάντως το La Sanabresa στην οδό Amor de dios, 12. Κέντρο-απόκεντρο, λόου προφάιλ, 15-20 ευρά το κεφάλι και κυρίως χωρίς να απαιτεί κράτηση από πριν. Μου το υπέδειξε πατριωτάκι με 11 χρόνια στην πόλη, το οποίο βρήκα τυχαία.
Ευχάριστη έκπληξη τα σνακ τύπου τηγανητά αμύγδαλα με αλάτι (αλμέντρας φρίτας) ή καβουρδισμένα με ζάχαρη (αλμέντρας γκαραπινάδας) που πουλάνε πλανόδιοι σε πάγκους. Επίσης κάστανα από τη φουφού, 2,5 ευρώ τα 12, εύκολα θέλεις τα διπλά στην Αθήνα. Για τσούρος στην τσοκολατερία Σαν Τζινέ στην Πλάθα Μαγιόρ, φανταστική παχιά και άγλυκη σοκολάτα, τα τσούρος τίγκα στο τηγανόλαδο, ευρώ 4. Πάτε νωρίς, πήγαμε βράδυ και είχε 6 (έξι) ουρανομήκεις ουρές να περιμένουν, ο άνθρωπος πρέπει να καθαρίζει 10 χιλιάρικα τη μέρα.
Για σουβενίρ και μπιχλιμπίδια προτιμήστε το Τολέδο, μεγαλύτερη ποικιλία, 30% κάτω οι τιμές. Εκεί πήρα δύο μαχαίρια-ξυράφια ντόπιας κατασκευής, ένα μικρό γενικής χρήσης και ένα μεγάλο (σεφ), μισοτιμής από εδώ για την ποιότητά τους.
Αυτοκινητιστικά τώρα. Τα αμάξια που κυκλοφορούν είναι συνήθως 1600-2000 κυβικά, κυρίως ευρωπαικά. Σπανίζουν δηλαδή τα μικρά μπρίκια, αλλά και τα μεγάλα, καθώς επίσης και τα ιαπωνικά. Εξαίρεση για τα τελευταία, τα Πρίους, ένα στα 3 ταξί είναι τέτοιο. Η κίνηση μέσα στην πόλη είναι χαλαρότατη σε σημείο να νομίζω ότι έχουν κάποια εθνική εορτή, αλλά έτσι ήταν και τις 7 ημέρες, παρότι εργάσιμες οι περισσότερες. Εξαιρετικό το οδόστρωμα, έψαχνες να βρεις λακούβα. Πολύ καλά και φαρδιά πεζοδρόμια. Το ντίζελ πάει σύννεφο, 70% της αγοράς, 20% η βενζίνα, και 10% τα υπόλοιπα (υβρίδια, ηλεκτρικά, φ.α., υγραέριο). Ανύπαρκτες οι μοτοσυκλέτες, ζήτημα αν έβλεπα 5 τη μέρα, και αυτές τύπου σκούτερ (250άρια κυρίως).
https://www.youtube.com/watch?v=OHivQP7s83M